«Με θέλει η πατρίδα για ώρα μεγάλης ανάγκης. Θέλουν να με ψάξουν κι άλλο, να δουν πώς έγινα ατομική βόμβα, έτσι με είπε, να με τελειοποιήσουν στην Αθήνα, ακόμα περισσότερο, να φκιάξουν κι άλλες τέτοιες βόμβες από άλλους τέτοιους αρρώστους χωρίς να έχει η χώρα εργοστάσια πυρηνικά, χωρίς ο Αμερικάνος να πάρει χαμπάρι. Αχ, τι σπουδαία ανακάλυψη κι αυτή, με τόση ραδιενέργεια που διοχετεύεται στα άρρωστα κορμιά, αυτά γίνονται όπλα πυρηνικά, αν στρίψεις λίγο τ’ αυτί τους, έσκασαν!»

Οι δέκα διηγήσεις αυτής της συλλογής είναι μια λοξή, απρόοπτη ματιά, ένα κοίταγμα από την άλλη γωνία πάνω στη νεοελληνική κοινωνία. Κάποιες απ’ αυτές χωρίς να χάνουν τον βασικό χαρακτήρα της γραφής, που εδώ είναι ο λεπτός σαρκασμός, επικάθονται στον πυθμένα της υπαρξιακής αγωνίας.
Κείμενα που διαβάζονται απολαυστικά σκιαγραφώντας ανθρώπινους τύπους και ιστορικά βιώματα.