Ο Νίκι Μπελέιν, κάτι μεταξύ του συγγραφέα νουάρ Μίκι Σπιλέιν και του γοητευτικού τυχοδιώκτη Ρικ Μπλέιν της «Καζαμπλάνκα», είναι ένας ιδιωτικός ντετέκτιβ στο αθάνατο αμερικανικό πρότυπο: απένταρος, γερό ποτήρι, κοροϊδάκι μοιραίων δεσποινίδων, με δουλειά του τον κίνδυνο και διασκέδαση την ανάγνωση της εφημερίδας των αλογομούρηδων. Επειδή όμως παράλληλα είναι ο ήρωας του «ΡυΙρ», του τελευταίου μυθιστορήματος του Τσαρλς Μπουκόβσκι, είναι κι ένας χαρακτήρας εξαναγκασμένος σε ακραίες λογοτεχνικές αποστολές - να βρει τον Σελίν, ο οποίος τριάντα χρόνια μετά τον θάνατό του τριγυρίζει σε παλαιοβιβλιοπωλεία του Λος Αντζελες για λογαριασμό μιας ωραίας πλούσιας ονόματι «Λαίδη Θάνατος». Ο μόνος όρος: «Ότι είναι ο αληθινός, ο πραγματικός Σελίν, κι όχι κάνας δευτεράντζας δήθεν». Οπως έκανε αντιστοίχως και ο Τόμας Πίντσον στο «Έμφυτο ελάττωμα», ο Μπουκόβσκι δεν ενδιαφέρεται να γράψει ένα γνήσιο αστυνομικό ούτε να το παρωδήσει, αλλά να περάσει το είδος μέσα από το δικό του σύμπαν
Το αποτέλεσμα; Ένα ανατρεπτικό υβρίδιο που διαβάζεται με διαρκές χαμόγελο.
 

www.bookpress.gr
 

www.kulturosupa.gr
 

www.athensvoice.gr

 

www.popaganda.gr
 

fractalart.gr
 

Λοιπόν, ας το σκεφτούμε: ποιος άλλος θα μπορούσε να γράφει ένα κλασικότροπο hard boiled ανάγνωσμα που να παραπέμπει στους Τσάντλερ και Χάμετ, να κλείνει δηλαδή το γόνυ στα κόλπα των αρχόντων του είδους και ταυτόχρονα να τους βγάζει και τη γλώσσα; Απάντηση: ο Μπουκόφσκι. Μόνο αυτός θα διέθετε το περίσσιο θράσος/θάρρος να κλέψει όλα τα «ευγενή μέταλλα» του αστυνομικού μυθιστορήματος και με καταφανή πρόθεση να κάνει μια αυθάδικη χοντροκοπιά, να τα μετατρέπει σε τσίγκους και παλιοσίδερα – και πάλι να μην τους χαλάει το λούστρο.
Ποιος άλλος θα μπορούσε να υμνήσει το κακό γράψιμο και να αφιερώσει σε αυτή την ανίερη θεότητα ένα ολόκληρο βιβλίο;
Υπάρχει ο Μπουκόφσκι της ποίησης, των μεθυσιών και των ακαταδάμαστων παρακμιακών αισθήσεων – υπάρχει ο Μπουκόφσκι ως πορνόγερος, ως πιτσιρικάς στο «Τοστ Ζαμπόν», αλλά και ως παρακμιακός ντετέκτιβ (η περσόνα του τούτη τη φορά φέρει το όνομα Νίκι Μπιλέιν). Όλοι μαζί (sic) συνθέτουν αυτή την τόσο ετερόδοξη, πολλάκις παραγνωρισμένη και υποτιμημένη, ως προς τη δυναμική της γραφής της, φιγούρα που ύμνησε όσο κανένας άλλος το περιθώριο (ενδογενές και κοινωνικό).
Το «Pulp» είναι ένας στριφνός ύμνος στην αστυνομική λογοτεχνία, ένα κοινό αναγνωστικό πεδίο στις ΗΠΑ και αλλαχού, στα λαϊκά αναγνώσματα που βρίθουν κακοτροπιών, κλισέ, συντηρητικών προθέσεων και στερεοτύπων. Στριφνός διότι η πρόθεση του Μπουκόφκι –και σε αυτό το μυθιστόρημα– είναι να παίξει με τους δικούς του κανόνες, που σημαίνει να κατατροπώσει την παραδεδεγμένη σημασιολογία του είδους και να τη φέρει στα δικά του μέτρα. Μόνο που τα κατά Μπουκόφσκι μέτρα, είτε το δέχεσαι είτε τα απορρίπτεις: μέση οδός δεν υπάρχει.
Οι ακραιφνείς λάτρεις των αστυνομικών μυθιστορημάτων, ειδικά οι ορθόδοξοι, μάλλον θα θελήσουν μετά το πέρας της ανάγνωσης να ανασκολοπίσουν τον συγγραφέα. Σίγουρα, όμως, θα υπάρξουν και εκείνοι που θα καταλάβουν πως όλο αυτό είναι μια τιμή και μια πρόκληση που θέλησε ο Μπουκ, εξαρχής, να διαχειριστεί. Ναι, είναι φανερό πως ενδιαφέρεται να συνομιλήσει με όλη αυτή τη λαϊκή κουλτούρα και τον χαρτοπολτό της, αλλά με έναν πλάγιο τρόπο θέασης. Τον χρησιμοποιεί, δεν τον οικειοποιείται. Λαμβάνει τα σήματά του, αλλά τα αντιγυρίζει παραποιημένα – σχεδόν αγνώριστα.
Τι είναι ο Νίκι Μπιλέιν; Ένας ιδιωτικός ντετέκτιβ που μέσα στις φλέβες του κυλάει μεγαλύτερη ποσότητα αλκοόλ από αίμα. Πρόκειται για έναν κλασικό αποσυνάγωγο, χαμένο από χέρι, δίχως μέλλον, σχέδιο, χρήματα και προοπτική. Στον δρόμο του του τυχαίνουν όλα τα παράδοξα της οικουμένης και οι πελάτες του ξεπερνούν ακόμα και τα ατελεύτητα όρια του πηγαίου σουρεαλισμού. Κάπως έτσι γνωρίζει και την εύμορφη Lady Death που ποιον νομίζετε ότι αναζητεί; Τον Γάλλο συγγραφέα Λουί Φερντινάντ Σελίν (έναν από τους μέντορες του Τσινάσκι) που φέρεται να έχει πεθάνει, αλλά και το μυστηριώδες Κόκκινο Σπουργίτι που μπορεί να είναι υπαρκτό, αλλά μπορεί και όχι.
Η σημειολογία –μέσω της ονοματολογίας– στο Pulp δεν περνάει απαρατήρητη: ο Μπιλέιν παραπέμπει στον Αμερικανό συγγραφέα αστυνομικών μυθιστορημάτων Μίκι Σπιλέιν. Το Κόκκινο Σπουργίτι είναι μια ευθεία αναφορά στον εκδοτικό οίκο Black Sparrow Press και μαζί με τη Lady Death συνθέτουν την άφευκτη φάση της ζωής του Μπουκόφσκι –αλλά του Μπιλέιν– που είναι η επικείμενη έλευση του θανάτου. Άλλωστε, τούτο το μυθιστόρημα ολοκληρώθηκε λίγο πριν ο Μπουκόφσκι αποχαιρετήσει τα εγκόσμια, άρα ως κύκνειο άσμα, επέχει τη θέση ενός ύστατου σχολίου πάνω στην τέχνη, τη ζωή και το έργο. 
Το Pulp είναι κάτι παραπάνω από ένα ακόμα αστυνομικό μυθιστόρημα στη μακρά αλυσίδα του είδους. Ο παρωδικός του χαρακτήρας δεν κάνει τίποτα άλλο από το να ξηλώνει το «πάπλωμα» που το σκεπάζει. Πρόκειται για ένα υβρίδιο, για μια περιγελαστική μετεγγραφή, για μια μετά-pulp εκδοχή. Εντέλει, είναι ένα αστυνομικό μυθιστόρημα που μόνο ο Μπουκόφσκι θα μπορούσε να το γράψει με αυτόν τον τρόπο. Η μετάφραση ανήκει στον Γιώργο-Ίκαρο Μπαμπασάκη που φέρνει, πόντο πόντο, λέξη λέξη, τον Μπουκόφσκι ξανά στο προσκήνιο. Ίσως, με την ελπίδα ότι η νέα ανάγνωση θα μας δώσει τη δυνατότητα να δούμε πέραν του… πέπλου και της σκιάς του. Όπως ο Γιάννης Λειβαδάς που με τη μετάφραση των ποιημάτων (και όχι μόνο) του Αμερικανού μάς έδειξε μια άλλη πτυχή του συγγραφικού χρώματός του, έτσι και ο Μπαμπασάκης κάνει ακόμα πιο σημερινό το έργο του. Θα πρέπει να σημειωθεί πως το Pulp πρωτοήρθε στα μέρη μας το 1996 σε επίσης πολύ καλή μετάφραση από τον Γιώργο Μπλάνα.
 

www.lifo.gr
 

Το κύκνειο άσμα του Τσαρλς Μπουκόβσκι έμελλε να είναι ένα σουρεαλιστικό, post noir αστυνομικό μυθιστόρημα, αφιερωμένο από τον ίδιο, στο κακό γράψιμο! Ο «νονός του βρόμικου ρεαλισμού» με ήρωες καρικατούρες σαρκάζει  τα στερεότυπα  των pulp αστυνομικών αναγνωσμάτων και αποδομεί τις συμβάσεις του είδους, με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Αν ο αναγνώστης δεν είναι εξοικειωμένος με το παρωδιακό ύφος του συγγραφέα, καλύτερα να προσπεράσει. Σε αντίθετη περίπτωση, θα απολαύσει ευτράπελες καταστάσεις και μοναδικές ατάκες, ανασύροντας μνήμες των  pulp αναγνωσμάτων της εφηβείας του.