Ζοφερό όσο και ο πραγματικός κόσμος τον οποίο μας παρουσιάζει στις σελίδες του, εστιασμένο λιγότερο στην πλοκή και περισσότερο στην εκδίπλωσητων αντιφατικών ταυτοτήτων των ασφυκτιούντων ανθρώπινων χαρακτήρων και των θρησκευτικών και κοινωνικών ορίων εντός των οποίων αυτοί γεννιούνται και εξελίσσονται, το πρώτο αυτό μυθιστόρημα του Μπόλντουιν τοποθετείται δικαίως ανάμεσα στα καλύτερά του. 

Η μεγάλη δύναμη και η διαχρονική απήχηση του βιβλίου οφείλονται στον αυθορμητισμό, την ειλικρίνεια και τη συναισθηματική φόρτιση με την οποία παρουσιάζει ο συγγραφέας την απόγνωση που συνυφαινόταν με τη ζωή των μαύρων στον απόηχο ακόμη της δουλείας, την καταφυγή στη θρησκεία με έναν τρόπο σωματικό και ταυτόχρονα μεταφυσικό, καθώς και την πεποίθηση ότι θα αποδοθεί δικαιοσύνη, έστω και στην άλλη ζωή. 

Το αφήγημα εξελίσσεται μέσα στα όρια των περιθωριακών κανόνων κοινωνίας των μαύρων, των κανόνων που ανατρέφουν τα παιδιά τους, που αντιλαμβάνονται το γάμο, τις ανθρώπινες σχέσεις και τον κόσμο στο σύνολό του, αλλά υπό το βάρος ιδιαίτερων θρησκευτικών πεποιθήσεων και τρόπων που αντιλαμβάνονται το Χριστό και το Χριστιανισμό. Πρόκειται, όμως, για ένα αφήγημα που γεννά συγκλονιστικά συναισθήματα στον αναγνώστη, καθώς εξελίσσεται σαν ενδοφλέβια ένεση, σαν απολογία και, ταυτόχρονα, σαν έκκληση συγχώρεσης και για τον τρόπο ζωής και για τον τρόπο σκέψης και, ακόμη, για τον τρόπο που αναζητεί την έξοδο από αυτό το κλίμα. Μια δεύτερη έξοδο, έπειτα από εκείνη της υποδούλωσης στους λευκούς.