Το βιβλίο διαβάζεται σε ένα απόγευμα, και είναι καλό να διαβαστεί αργά, έτσι που οι λέξεις να κάθονται καλά μέσα σου. Οι λέξεις, και οι εικόνες. Η γραφή της Κίγκαν είναι τρομερά ακριβής και ελλειπτική ταυτόχρονα, λακωνική και πυκνή —έτσι όπως μιλούν και οι ήρωές της, που δεν τους περισσεύει χρόνος για πολλές κουβέντες—, με μεγάλη βαρύτητα ακόμα και όταν περιγράφει πράγματα πολύ απλά, πολύ «ελαφριά», καθημερινά, και, θα λέγαμε, χωρίς μεγάλη σημασία. Μα δεν είναι έτσι. Όλα εδώ έχουν τη θέση τους, τον τόπο τους, τον λόγο που υπάρχουν, σαν τις μεμονωμένες βελονιές σε ένα πουλόβερ που πλέκει συγκινημένη μία γυναίκα.
Διαβάστε ΕΔΩ όλο το κείμενο.