Σε μεγάλη ηλικία, ο Σερ Άρθουρ Κόναν Ντόιλ (1859-1930) αποκάλυψε ότι η κύρια πηγή έμπνευσής του για τον Σέρλοκ Χολμς, τον διασημότερο ντετέκτιβ όλων των εποχών, ήταν ο Τζόζεφ Μπελ, παλιός του καθηγητής στην ιατρική σχολή του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου. Oι λεπτομερείς μέθοδοι εξαγωγής συμπερασμάτων και η αντικειμενική ανάλυση που εκείνος χρησιμοποιούσε ενέπνευσαν και την καριέρα του δρα Κόναν Ντόιλ ως -ανάμεσα σ’ άλλα- «οφθαλμίατρου». Ένας χειρουργός ονόματι Γουότσον, τόσο πρόσχαρος όσο αυστηρός ήταν ο Μπελ, αποτέλεσε τον οδηγό για τη δημιουργία του πιστού φίλου του Χολμς, του δρα Γουότσον.
Στο Σκυλί των Μπάσκερβιλ (1902), που γράφτηκε ακριβώς στα μισά της καριέρας του, ο Κόναν Ντόιλ ξαναζωντάνεψε τον σπουδαίο «ειδικό στο έγκλημα» και δραματοποίησε την εμμονή που από πάντα τον διακατείχε με τη μεταφυσική. Μαζί του, στο αρχαίο και φαινομενικά ακίνδυνο τοπίο των Βάλτων του Ντέβονσαϊρ είναι μια ομάδα από τζέντλεμαν της επιστήμης: εκτός από τον χρονικογράφο του, τον πιστό δρα Γουότσον, συναντούμε έναν άλλον γιατρό, τον δρα Μόρτιμερ, έναν «χομπίστα της επιστήμης» όπως λέει ο ίδιος· τον δικηγόρο Φράνκλαντ, έναν ερασιτέχνη αστρονόμο, και τον Δαρβινιστή συλλέκτη πεταλούδων Στέιπλετον, του οποίου η μανία για λογική ταξινόμηση συναγωνίζεται εκείνην του Χολμς. Αλλά αυτή είναι μόνο η μισή ιστορία. Γιατί τι μπορεί να κάνει η ορθολογική επιστήμη για να βοηθήσει τον σερ Χένρι, τον νέο κληρονόμο του Πύργου των Μπάσκερβιλ, να ξεφύγει από την προαιώνια κατάρα του σκύλου-φαντάσματος που σκότωσε τον θείο του; Γιατί οι υπηρέτες φέρονται τόσο παράξενα; Και ποια είναι η μυστηριώδης φιγούρα που είδε ο Φράνκλαντ μέσα από το τηλεσκόπιό του;