Χωρίς να κρύβουν ότι είναι πρωτόλειες προσπάθειες (μέχρι ενός σημείου, άλλωστε, αυτό είναι το θέμα τους: τα παιδιά μαθαίνουν να ονειρεύονται, καθώς ο συγγραφέας τους μαθαίνει να αφηγείται), τα δύο αυτά παιδικά βιβλία [Η χώρα των μαγικών ονείρων και Το νησί των Χριστουγέννων] εγκαινιάζουν μια σειρά που έχω την αίσθηση ότι θα κατακτήσει σιγά σιγά τα Ελληνόπουλα. Ο τριαντάχρονος Άρης Δημοκίδης λέει ιστορίες για οκτάχρονα παιδιά, βασισμένος σε ένα ατέλειωτο, αναρχικό, παλίμψηστο αναφορών (από τους Μυστικούς Εφτά, τη Λιμνούπολη, τον Τσάρλι και το Εργοστάσιο σοκολάτας, στην Οδύσσεια του Διαστήματος, τις ταινίες τρόμου, τον Σούπερμαν). Ο τρόπος με τον οποίο οι αναφορές μπερδεύονται χαλαρά και ακομπλεξάριστα μοιάζει λίγο με σερφάρισμα στο Ίντερνετ. Δεν πρόκειται για τυχαία αναλογία. Ο Δημοκίδης είναι γνωστός σε πολλούς από εμάς για τον συγκινητικό τρόπο με τον οποίο ξεδιπλώνει τα δύο τελευταία χρόνια τον διαδικτυακό του εαυτό. Το μπλογκ του με τίτλο έντεκα (enteka.blogspot.com) είναι από αυτά που σε κάνουν να θέλεις να μείνεις μπροστά στον υπολογιστή για μέρες, μήνες, χρόνια, πηδώντας από σελίδα σε σελίδα, φτιάχνοντας σε σειρές τις πληροφορίες, τα αισθήματα και τις επαναλήψεις τους. Το enteka μοιάζει σαν εβδομαδιαία λίστα παρατηρήσεων, είναι όμως τελικά μία από τις πιο εύστοχες αυτοβιοκριτικές που μπορεί κανείς να διαβάσει σήμερα στα ελληνικά. Για τους φανατικούς αναγνώστες αυτού του μπλογκ, τα παιδικά βιβλία του Δημοκίδη διαβάζονται και ως η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος.