Δεν υπάρχουν προϊόντα στο καλάθι αγορών σας.
Δεν έχετε αγαπημένα προϊόντα
Πρέπει να συνδεθείτε για να εισάγετε αγαπημένα προϊόντα
«Από τι θα αποτελείται το αύριο;» ρωτά ο Βίκτωρ Ουγκώ. Ένας φιλόσοφος και μία ιστορικός απαντούν στη διάρκεια ενός πυκνού και απαιτητικού διαλόγου. Γιατί αποφάσισαν να γράψουν από κοινού τούτο το βιβλίο; Λόγω μιας μακράς φιλίας, εν ονόματι μιας κοινής ιστορίας, δυνάμει της ποιότητας μιας αδιάκοπης συνομιλίας που άρχισε στα τέλη της δεκαετίας του 1960, όταν η νεαρή φοιτήτρια ανακάλυψε πόσο σημαντικός ήταν αυτός ο –μεγαλύτερός της κατά 15 χρόνια– στοχαστής που αφύπνιζε, μαζί με άλλους, το κριτικό πνεύμα μιας ολόκληρης γενιάς.
Εάν οι οπτικές γωνίες διαφέρουν, η διανοητική κληρονομιά είναι κοινή. Αυτήν ακριβώς την κληρονομιά επιχειρούν να καταγράψουν, προτού περάσουν στις κρίσιμες διακυβεύσεις του καιρού μας: Πώς να σκεφτούμε τη διαφορά μέσα στην οικουμενικότητα; Η οικογένεια θα συνεχίσει να υπάρχει; Η ελευθερία του ανθρώπου θα περιοριστεί στη δυνατότητα κατανόησης των εξαναγκασμών που ασκούνται πάνω του ή η επιθυμία και το απρόβλεπτο θα παίζουν πάντα τον ρόλο τους; Τι μπορούμε να αντιληφθούμε από την οδύνη των ζώων; Η αποτυχία του κομουνισμού σηματοδοτεί το τέλος της επανάστασης; Είναι δυνατό να καταργήσουμε διά παντός τη θανατική ποινή; Ποιες θα είναι αύριο οι νέες μορφές αντισημιτισμού και πώς μπορούμε να τις αποκρούσουμε; Το βιβλίο ολοκληρώνεται με ένα εγκώμιο στην ψυχανάλυση, η οποία αποτελεί κοινή αναφορά σε όλη τη διάρκεια αυτού του διαλόγου.
Παρακαλώ συνδεθείτε για να στείλετε τα σχόλιά σας.
Ο πρόσφατα εκλιπών Γάλλος φιλόσοφος Ζακ Ντεριντά και η ιστορικός της ψυχανάλυσης Ελιζαμπέτ Ρουντινεσκό υπήρξαν φίλοι, συνομιλητές, με κοινή εν πολλοίς ιστορία. Ο πρώτος, ένας Καθολικός διανοούμενος, κληρονόμος μιας μακράς παράδοσης στοχασμού που, σύμφωνα με τη δική του διατύπωση «λάτρευε το παρελθόν και έτρεμε τη νοσταλγία», η δεύτερη, μελετήτρια και θαυμάστρια του έργου του, ενός έργου «που αφύπνιζε το κριτικό πνεύμα μιας ολόκληρης γενιάς» συναντούνται για να ανταλλάξουν απόψεις πάνω σε μερικά από τα πλέον κρίσιμα ζητήματα της εποχής μας. Οι λόγοι τους, «δύο “ιδιώματα” δύο ιδιαίτεροι τρόποι έκφρασης σε μία κοινή γλώσσα», κατά τη Ρουντινεσκό, διασταυρώνονται χωρίς να συγχωνεύονται, αντενεργούν «χωρίς φιλοφρονήσεις», ομολογούν τις διαφορές ή τα συγκλίνοντα σημεία τους, σε μια συνομιλία ιδιαίτερα υψηλής ποιότητας. Ο στοχασμός τους, πλούσιος σε φιλοσοφικές, ιστορικές, λογοτεχνικές, πολιτικές, ψυχαναλυτικές αναφορές [...]. Σπάνιας πυκνότητας διάλογος, με κάθε αποστροφή του να λειτουργεί σαν ένα μικρό δοκίμιο υψηλού στοχασμού.