[…] Μπορούμε να υποπτευθούμε τι θα ’λεγε ο Μανουέλ Βάθκεθ Μονταλμπάν, αν ζούσε, για τους Ολυμπιακούς Αγώνες που επιστρέφουν επιτέλους στην πόλη που γεννήθηκαν. Γιατί ξέρουμε τι είπε για τους Ολυμπιακούς της Βαρκελώνης, που έγιναν στην πόλη που γεννήθηκε αυτός. Στο απολαυστικό Σαμποτάζ στους Ολυμπιακούς Αγώνες, ένα μικρό αστυνομικό μυθιστόρημα με πρωταγωνιστή τον γνωστό ήρωά του, τον Πέπε Καρβάλιο, περνάει γενεές δεκατέσσερις όλο το σύστημα του σύγχρονου Ολυμπισμού, και μέσω αυτού, όλο το σύμπλεγμα της παγκόσμιας εξουσίας: από τους Αμερικανούς μέχρι τον Πάπα, από τα μέσα ενημέρωσης μέχρι τις πολυεθνικές αθλητικών παπουτσιών. Αν το διαβάσουμε μπορεί να τρελαθούμε πριν από την ώρα μας, πρέπει ωστόσο να λάβουμε υπόψη μας τι συνέβαινε στη Βαρκελώνη με τους «τρελούς»: «Αν δεν έκλειναν κανέναν στο τρελάδικο επειδή ήταν ενάντια στους Ολυμπιακούς Αγώνες δεν ήταν από ανεκτικότητα, μα από επίδειξη ανεκτικότητας». […]  

Τι χειρότερο μπορεί να υπάρξει ακόμα και από μια τρομοκρατική ενέργεια στη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων; Μα οι ίδιοι οι Ολυμπιακοί Αγώνες σαν… φάρσα. Φανταστείτε οι λευκοί αθλητές να ντοπάρονται, να «χρησιμοποιούν μια τεχνική αντίστροφη αυτής που χρησιμοποιεί εκείνος ο μικρός, ο Μάικλ Τζάκσον, για να γίνουν Μαύροι», προκειμένου να πετύχουν ρεκόρ. Ή τα όργανα ρίψης, τα ακόντια, οι σφύρες, οι δίσκοι, να διαθέτουν κινητήρες προώθησης σε μικρογραφία…
Ακριβώς έτσι τους σατιρίζει, με καυστικό χιούμορ, ο Μανουέλ Βάθκεθ Μονταλμπάν στο βιβλίο του Σαμποτάζ στους Ολυμπιακούς Αγώνες. […] Υπερβολές; Όπως έχει αποδειχτεί, συχνά η πραγματικότητα υπερβαίνει και την πιο τολμηρή φαντασία.  

[…] ο Καρβάλιο, ο «πρώτος μεταμοντέρνος ντετέκτιβ», που βρίσκει στον κυνισμό και στο σαρκασμό το μόνο γιατρικό για τη μελαγχολία του, δεν είναι ένας από τους συνήθεις λύτες αστυνομικών γρίφων. Εκτός όλων των άλλων, έχει την αυτοσυνειδησία, γνωρίζει ότι είναι ένας ήρωας από χαρτί, λογοτεχνικός, γνωρίζει δηλαδή ότι η πραγματικότητα εκτυλίσσεται ερήμην του, ακόμη κι όταν δεν είναι αυθεντική αλλά σκέτη προσομοίωση. […] Σχεδόν από την αρχή του, το μυθιστόρημα μετατρέπεται σε οργισμένο μανιφέστο εναντίον της τεράστιας επιχείρησης που φέρει το όνομα Ολυμπιακοί Αγώνες. Τον Πέπε Καρβάλιο τον ενοχλεί βαθύτατα η «εγγενής ηλιθιότητα των αγώνων που στηρίζεται στην εξίσου εγγενή ηλιθιότητα και άγνοια περί της πραγματικότητας όσον αφορά τον ιδρυτή του, τον βαρόνο Πιερ ντε Κουμπερτέν». Ο ολυμπισμός «τού προκαλεί μεταφυσικό και πραγματικό άγχος». […] Είτε σαν μυθιστόρημα αθλητικής φαντασίας διαβάσουμε το Σαμποτάζ στους Ολυμπιακούς Αγώνες, όπου τον τόνο τον δίνει ο λόγος και όχι η πλοκή, είτε σαν λίβελο με μια μεγάλη δόση ντανταϊστικής ή υπερρεαλιστικής επιθετικότητας, θα απολαύσουμε οπωσδήποτε το χιούμορ και το σαρκασμό του, που περιλαβαίνει τους πάντες, φιλοσόφους, λογοτέχνες, εθνικιστές, επιχειρηματίες του «ολυμπιακού διεθνισμού», πλανητάρχες ακόμα και την «Ντριμ Τιμ» […]  

[…] Με αφορμή την κωμικοτραγική περιπέτεια του Καρβάλιο, ο συγγραφέας απογυμνώνει τον «ολυμπισμό» από το σύγχρονο ανθρωπιστικό προσωπείο κι επιτίθεται στη ΔΟΕ, τους σπόνσορες, τις πολυεθνικές εταιρείες και τα ΜΜΕ. Παράλληλα σατιρίζει το παγκόσμιο σύστημα εξουσίας. Η ιστορία εκτυλίσσεται τη στιγμή που ο πατέρας Μπους ετοιμάζεται να επιτεθεί στη Βαγδάτη. Εξαιτίας όμως των περιορισμένων γεωγραφικών του γνώσεων (κάτι που χαρακτηρίζει και το γιο του), ετοιμάζεται να βομβαρδίσει, αντί της Βαγδάτης, τη Βαρκελώνη. Όμως, το τηλεφώνημα του ισχυρότερου παγκοσμίως κατασκευαστή αθλητικών ειδών απομακρύνει την αμερικανική απειλή: «Άκου να σου πω, Τζορτζ, και πες το και στο αστέρι τον αντιπρόεδρο που πήγες και βρήκες. Αν βομβαρδίσεις τη Βαρκελώνη, δεν θα ξαναδείς αθλητικά παπούτσια της φίρμας μου ποτέ στη ζωή σου. Ούτε στο νεκροκρέβατό σου. Βαρκελώνη! Βαρκελώνη! Όχι Βαγδάτη. Κοίτα το χάρτη!»  

[…] Με καυστικό χιούμορ ο Μονταλμπάν αποδομεί τον Ολυμπισμό, την «κουλτούρα των προσομοιώσεων αλά Ουόλτ Ντίσνεϊ», και δεν μετράει τα λόγια του ούτε όταν πρόκειται για τον «μια ιδέα φασιστόμουτρο» Χουάν Αντόνιο Σάμαρανκ, τον «ηλίθιο» Μπους, τον «επαγγελματία» βασιλιά Χουάν Κάρλος και άλλες προσωπικότητες. Είναι κρίμα που ο Μονταλμπάν έφυγε το 2003. Θα είχε σίγουρα μερικά πράγματα να γράψει και για την Αθήνα.  

[…]Το Σαμποτάζ, όπως όλα τα βιβλία του Μονταλμπάν, τελειώνει με τρόπο αιφνιδιαστικό και υπαινικτικό. Ο συγγραφέας του γνωρίζει πως η αφήγηση ως ψυχοδιανοητικός μηχανισμός απευθύνεται, λειτουργεί και συγγενεύει πολύ περισσότερο με τη μνήμη παρά με την προσδοκία. Έχοντας υπηρετήσει τη θητεία του στο μοντερνισμό, έχει κρατήσει αυτά τα γόνιμα στοιχεία του, συνδυάζοντάς τα με τρόπους μιας παραδοσιακότερης αφήγησης. Πειστικός ιστορητής και εξωφρενικός τερατολόγος, [ο Μονταλμπάν] εντάσσεται αβίαστα –αν και από διαφορετική οδό– στο περίφημο ιβηρικό γκροτέσκο που εγκαινίασε ο Θερβάντες και πλούτισαν στις μέρες μας, μεταξύ άλλων, συγγραφείς όπως οι δύο νομπελίστες, ο Θέλα και ο Σαραμάγκου. […] 

[…] Μια έκθεση της παγκόσμιας πολιτικής κατάστασης διά χειρός Μονταλμπάν, σχολιασμένη καταλλήλως. Ο συγγραφέας τα βάζει με πολλούς. Πρώτος του στόχος είναι ο Χουάν Αντόνιο Σάμαρανκ, τότε πρόεδρος της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, πρώην υπουργός αθλητισμού του δικτάτορα Φράνκο. Δεύτερος ο βαρόνος ντε Κουμπερτέν, που εμπνεύστηκε την αναβίωση των Αγώνων, ένας «γάλλος ιμπεριαλιστής, εγγυητής, του γαλλικού επεκτατισμού εναντίον του βρετανικού» (μιλώντας σαρκαστικά, ο Μονταλμπάν θεωρεί ότι οι δυο τους ήταν διατεθειμένοι να κάνουν το πόκερ ολυμπιακό άθλημα, αν έβρισκαν τον κατάλληλο πάτρωνα) […]