tovima.gr

Στα δέκα διηγήματα της Μονρό πρωταγωνιστούν γυναίκες. Είναι μάνες, αδερφές, σύζυγοι, ανιψιές, μητριές. Οι γυναίκες βρίσκονται παντού ίσως γιατί έχουν την ικανότητα να στραπατσάρονται, να μεταλλάσσονται, να ανατρέπουν, να συμπονούν, να προσεγγίζουν καταστάσεις στη ζωή μ’ έναν απρόβλεπτο τρόπο. Με τον ίδιο απρόβλεπτο τρόπο που γράφει και η συγγραφέας. Η Άλις Μονρό γεννήθηκε στον Καναδά το 1931. Έχει βραβευτεί πολλές φορές για τα διηγήματά της και βρίσκεται συστηματικά στη λίστα για την υψηλότερη λογοτεχνική διάκριση, το βραβείο Νόμπελ. Τα διηγήματα συνήθως αφηγούνται μια αυτοτελή ιστορία μέσα σε λίγες σελίδες. Ούτε η δράση, ούτε τα μεγάλα γεγονότα χαρακτηρίζουν τα διηγήματα της Μονρό, που την αποκαλούν Τσέχοφ της Βόρειας Αμερικής. Ο αναγνώστης νιώθει σαν ωτακουστής ή σαν κατά λάθος κοινωνός μιας ιστορίας η αφήγηση της οποίας έχει ήδη ξεκινήσει αλλά το τέλος της ξεπερνάει τις τελευταίες γραμμές. Η Μονρό, όμως, του δίνει απεριόριστες δυνατότητες ερμηνείας κι ο αναγνώστης αισθάνεται ότι συμμετέχει δίνοντας τη δικιά του εκδοχή. Πρόκειται για μια αντισυμβατική μορφή διαβάσματος – όχι από περιέργεια για το τι θα συμβεί στο τέλος της ιστορίας, αλλά για την εμπειρία του να μπαινοβγαίνεις σε διαφορετικούς κόσμους. Άλλωστε, το δράμα είναι πάντα εσωτερικό.

Το σπουδαίο διήγημα είναι το σπέρμα ενός σπουδαίου μυθιστορήματος. Κάθε ιδέα, κάθε πρόταση, κάθε κεφάλαιο, κάθε χαρακτήρας, κάθε επιμέρους πλοκή που εμπεριέχεται σε αυτό, θα πρέπει –ή θα μπορούσε- να είναι και η αφορμή για ένα ξεχωριστό μυθιστόρημα. Τα διηγήματα της Άλις Μονρό είναι μυθιστορήματα σε μικρογραφία και, παρά την περιορισμένη έκτασή τους, καταφέρνουν να πουν πολλά περισσότερα για τη μεσοαστική ζωή στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες σε σύγκριση με τα περισσότερα ογκώδη φιλόδοξα οικογενειακά μυθιστορήματα της εποχής μας. Τα διηγήματα που περιέχονται στην παρούσα (και πιο πρόσφατη) συλλογή της είναι μικρά διαμάντια, όμως αυτό που κλέβει την παράσταση και θα μπορούσε να είναι από μόνο του ένα μυθιστόρημα υποψήφιο για την ύψιστη αγγλοσαξωνική λογοτεχνική διάκριση είναι το ομότιτλο διήγημα για τη ζωή της μαθηματικού Σοφίας Κοβαλέφσκι – απλά υπέροχο.

Η σχεδόν 80χρονη Καναδή Άλις Μονρό είναι από τους σημαντικότερους λογοτέχνες της χώρας της, σίγουρα η καλύτερη διηγηματογράφος. Τα θέματά της έχουν να κάνουν με τις σχέσεις ανάμεσα στα φύλα κι έχουν ηρωίδες γυναίκες που αναζητούν μια μοίρα διαφορετική από αυτήν που τους έλαχε, καταφέρνοντας να προσδώσουν θετικό πρόσημο ακόμα και στα πιο τραγικά γεγονότα της ζωής. Είναι διαβαστερά, πρωτότυπα και στο τέλος καταπραϋντικά.

Η μυθοπλασία στα καλύτερά της! Δέκα διηγήματα εξαιρετικής τέχνης και αφηγηματικής τεχνικής από τη βραβευμένη Καναδή συγγραφέα. Δράμα βουβό και οικείο, γλώσσα υποβλητική, πλοκή που εξελίσσεται με μαεστρία, χαρακτήρες που ανασυντάσσονται ματώνοντας μπροστά στις μεγάλες ανατροπές κι ένας βαθύς ανθρωπισμός. Όσο για την «ευτυχία» του τίτλου, αναζητήστε την, καταρχάς, στην αναγνωστική απόλαυση!

περισσότερα

tanea.gr

nellivou.wordpress.com

librofilo.blogspot.gr

no14me.blogspot.gr

περισσότερα

oanagnostis.gr

tovima.gr

tovima.gr 

popaganda.gr

περισσότερα

Ποιος είπε ότι τα διηγήµατα δεν µπορούν να καταξιώσουν έναν συγγραφέα; Η καναδή Άλις Μονρό, ταγµένη στο συνοπτικό αυτό συγγραφικό είδος, επευφηµείται από κριτικούς και κοινό επειδή πετυχαίνει στις ολιγοσέλιδες ιστορίες της να καταγράψει ολόκληρη τη ζωή. Η πένα της έχει αναδείξει τις κεντρικές ανθρώπινες αλήθειες που ελλοχεύουν στις µικρές στιγμές της καθηµερινότητας, αποδεικνύοντας ότι είτε σαν ήρωες των διηγηµάτων της είτε ως αναγνώστες δεν πρέπει να χάνουµε ούτε στιγµή.
Πολλοί την έχουν αποκαλέσει τον σύγχρονο Αντόν Τσέχοφ του Καναδά, ωστόσο όσοι έχουν διαβάσει συλλογές της έχουν διαπιστώσει ότι η συµπόνια δεν είναι πάντα n επιλογή της. Αντίθετα, σαν τη ζωή την ίδια, προτιµά και εκείνη να µένει ουδέτερη απέναντι στις καταστάσεις. Συνεπώς, µάλλον δανείζεται χαρακτηριστικά από τα έργα του ΓκιστάΒ Φλοµπέρ. Γι’ αυτό και το περιοδικό The Atlantic Monthly είχε σχολιάσει πριν από καιρό πως αποτελεί µία από τις συγγραφείς εκείνες που θα συνεχίζουν να διαβάζονται µε το ίδιο πάθος και σε εκατό χρόνια από σήµερα. Της εκτιµήσεως το αληθές αποδεικνύει και το τελευταίο βιβλίο της, µε τίτλο Πάρα πολλή ευτυχία, γεµάτο αξιοµνηµόνευτους χαρακτήρες, οι ζωές των οποίων ξετυλίγονται µε τον πιο εκπληκτικό τρόπο.
Για όσους αγαπούν τις µικρές ιστορίες µε τα µεγάλα νοήµατα, η Άλις Μονρό, που νωρίτερα
φέτος δηµοσιοποίησε την επιθυµία της να σταµατήσει τη συγγραφή σχεδόν ταυτόχρονα µε τη βράβευσή της µε το Νόµπελ Λογοτεχνίας, φωτίζει σε αυτό το βιβλίο τους απρόβλεπτους
τρόπους µε τους οποίους οι άνθρωποι προσαρµόζουν τη ζωή τους και συχνά καταφέρνουν να ξεπεράσουν ακόµα και τα πιο τραγικά γεγονότα.

kathimerini.gr