Η ευρηματική ονοματολογία του συγγραφέα είναι κι εδώ παρούσα, ενώ η καλοδουλεμένη γλώσσα συντελεί στο άψογο τελικό αποτέλεσμα. Είμαι σίγουρος ότι κατά τη διαδικασία της συγγραφής, άφθονο ήταν το γέλιο, γεγονός που συμβαίνει καθ' όλη τη διάρκεια της ανάγνωσης.

Ο Νίκος Κουνενής […] με τον Μύθο του Ηρακλή Σπίλου μας προτείνει μια παρωδία αστυνομικού μυθιστορήματος, η οποία, με ισορροπημένο σαρκασμό και κριτικές αιχμές, συνιστά το πιο ολοκληρωμένο μυθιστόρημα του συγγραφέα.

Ο Νίκος Κουνενής στο πέμπτο του αυτό βιβλίο με τίτλο Ο μύθος του Ηρακλή Σπίλου έχω την εντύπωση πως αγγίζει κορυφές. […] Η επικαιρότητα, τα αστεία του συρμού, τα πρόσωπα που πρωταγωνιστούν στο καθημερινό μας κωμειδύλλιο ή και δράμα προκαλούν για σατιρικό σχολιασμό και εύκολο γέλιο. Αλλά από εκεί ως το να φθάσεις στο βάθος των πραγμάτων ο δρόμος είναι πολύ μακρύς, επώδυνος και επικίνδυνος. Λοιπόν ο Ν. Κουνενής διασχίζει αυτό το δρόμο με εξαιρετικά λογοτεχνικά αποτελέσματα. Η ματιά του πηγαίνει στο βάθος, ανακαλύπτει αιτίες, μιλάει για τα αποτελέσματα και δεν παραλείπει να κρατάει τις αποστάσεις, ώστε να μπορεί να χειριστεί την ιστορία ως παρατηρητής και όχι ως συμμέτοχος. […]
Είναι εντυπωσιακό πως, αποφεύγοντας τις κοινοτοπίες, ο Κουνενής καταφέρνει να αποδώσει τα στοιχεία της ζωής μας, της πολιτικής και τηλεοπτικής διαφθοράς, να παραπέμπει σε πρόσωπα της ζωής μας, αλλά χωρίς να μιλά γιΆ αυτά, διαμορφώνοντας το λογοτεχνικό «τύπο» και όχι αναζητώντας δάνεια από επίκαιρους αστέρες της καθημερινότητάς μας. […] Για να μας απεμπλέξει κάπως από τα γνωστά πρόσωπα βάζει τα γεγονότα να διαδραματίζονται στο 2018, οπότε τίποτα δεν έχει αλλάξει, αλλά και για να μη διαφύγουμε από την πραγματικότητά μας παρωδεί καταστάσεις γνωστές, παραφράζει, με εξαιρετική ευστοχία, οδούς και τοποθεσίες.
Και προλαβαίνει να μας πει πόσο εμείς οι άλλοι βάζοντας τις ζωές μας στο περιθώριο, οπαδοί ή πολέμιοι, αλλά όχι συμμέτοχοι, διολισθαίνουμε στο ρόλο του παρατηρητή ή και σχολιαστή της παρούσας σήψης.

Διακωμωδώντας τα σύγχρονα τηλεοπτικά (και όχι μόνον) ήθη και ταυτόχρονα μια ορισμένη, δημοφιλή μορφή λογοτεχνίας, ο Κουνενής έδωσε ένα από τα απολαυστικότερα σατιρικά μυθιστορήματα της πεζογραφίας μας. […]
Με το δεύτερο αυτό μυθιστόρημά του, κατακτά ένα ακόμη ανώτερο επίπεδο συγγραφικής ωριμότητας, με την επιλογή του συνδυασμού δύο δυσκολότερω θεμάτων και την πετυχημένη πραγμάτευσή τους.
Διότι δεν σατιρίζεις εύκολα ούτε το τηλεοπτικό star system ούτε την αστυνομική λογοτεχνία, ακριβώς επειδή είναι υπερβολικά εύκολο να τα σατιρίσεις, να καθηλωθείς δηλαδή στην εντυπωσιακή επιφάνεια των πρόδηλων εξωφρενισμών τους. Ο Κουνενής πείθει, στον Μύθο του Ηρακλή Σπίλου, ότι έχει συλλάβει σε βάθος τη δομή και τη λειτουργία της τηλεοπτικής εξουσίας, όπως, από την άλλη την εγκεφαλικότητα και την ανθρωπογνωστική φτώχεια της (κλασικής) αστυνομικής λογοτεχνίας. Συνειδητοποίησε, επίσης, ότι η αφήγησή του θα μπορούσε να γίνει κουραστική, με το πέρασμα από τον έναν «άθλο» στον άλλο στο ίδιο πάντα ύφος (πολλοί συγγραφείς δεν καταλαβαίνουν ότι το ευτράπελο ύφος, όταν συνεχίζεται απαράλλακτο για μεγάλο αριθμό σελίδων και επεισοδίων, τείνει να γίνει αντιληπτό ως επίσημο και βαρύ). Γι’ αυτό αλλάζει κάθε τόσο την πόζα του. Παρουσιάζει δύο από τις ιστορίες του Σπίλου με τη μορφή κωμικών, στιχουργικά άψογων ποιημάτων, παρεμβάλλει ένα «στάσιμο» στο ξετύλιγμα της πλοκής-πλαισίου του μυθιστορήματός του και άλλο ένα στην ανάγνωση του μυθιστορήματος του Κόνικλου από τον Βίσωνα, ενώ στο καλύτερο ίσως κομμάτι του βιβλίου, τον ένατο «άθλο» («Η ζώνη της Ιππολύτης»), που αφορά την τηλεοπτική μονομαχία του Σπίλου με την παρουσιάστρια από το ανταγωνιστικό κανάλι, υιοθετεί έναν φρενήρη ρυθμό και ένα στακάτο ύφος που ταιριάζουν γάντι στην περίσταση.

Ο Νίκος Κουνενής ακολουθεί έναν δρόμο μοναχικό, αφού ελάχιστοι σύγχρονοι έλληνες συγγραφείς φαίνεται να μπαίνουν στον πειρασμό να οδηγήσουν παραπέρα την παράδοση του Ροΐδη. Στο προηγούμενο πεζό του, τη νουβέλα Ω του θαύματος, η παρωδία των περί την Εκκλησία θαυμάτων και τα ευτράπελα που συχνά τα συνοδεύουν ήταν απολύτως επιτυχής. Σε μέγεθος μυθιστορήματος πια, με τον Μύθο του Ηρακλή Σπίλου να υπερβαίνει και πάλι επιτυχώς τους κινδύνους του εγχειρήματος, οι οποίοι καταρχάς σχετίζονται με το εύρος του και την εφ’ όλης της ύλης διεκτραγώδηση της ελληνικής πραγματικότητας που επιβάλλει. Ακόμη δυσκολότερο εγχείρημα: Να καταφέρνει να βγάζει γέλιο, αλλά και λογοτεχνικό αποτέλεσμα, παρωδώντας μια πραγματικότητα που έχει προ πολλού μεταλλαχθεί η ίδια σε παρωδία.