Με την Camilla Lackberg έχω αναπτύξει την περίφημη ερωτική σχέση του αναγνώστη. Περιμένω πώς και πώς το επόμενο βιβλίο, φροντίζω να βρω ελεύθερο χρόνο (γιατί τα βιβλία της αγαπημένης συγγραφέως είναι συνήθως σαν το ελληνικό χρέος, τεράστια) και ψάχνω στο διαδίκτυο για τα γεγονότα στα οποία στήριξε το βιβλίο της. Γιατί η Camilla είναι από τις λίγες συγγραφείς της τελευταίας δεκαετίας που έχει τόσο άμεση αίσθηση της κοινωνικής πραγματικότητας, ενημερώνεται συνέχεια, κάνει τη δική της έρευνα σε υποθέσεις που συντάραξαν τη χώρα κτλ. Από την πραγματική υπόθεση, μάλιστα, ενός νεαρού κοριτσιού που βρέθηκε αλυσοδεμένο σε ένα υπόγειο, εμπνεύστηκε και τον «Θηριοδαμαστή».
Αρχές του έτους και η Φιελμπάκα έρχεται αντιμέτωπη με τον παγετό και ένα έγκλημα που θα συγκλονίσει τα «σκάρτα» θεμέλιά της. Ένα άγρια κακοποιημένο κορίτσι θα βρεθεί στον δρόμο ενός διερχόμενου οδηγού και θα βρει τραγικό θάνατο. Η ταυτότητά του εξακριβώνεται αμέσως καθώς είχε εξαφανιστεί μυστηριωδώς πριν από κάποιους μήνες. Γρήγορα, ο δαιμόνιος Πάτρικ συνδέει την υπόθεση με τις εξαφανίσεις ακόμα τεσσάρων εφήβων, την ώρα που η Ερίκα μελετά μια παλιά οικογενειακή τραγωδία για το καινούργιο της βιβλίο, μπλέκοντας άθελά της (όσο άθελα μπλέκεται πάντα η Ερίκα στις υποθέσεις του Πάτρικ) σε ένα ακόμα άγριο κυνήγι της σκοτεινής πλευράς της Σουηδίας.
Στο βιβλίο αυτό, η Lackberg φανερώνει έντεχνα τον πιο σκοτεινό εαυτό της, πλέκει με αριστοτεχνικό τρόπο ένα νήμα ανάμεσα στην καθημερινή ζωή του νησιού και μια σειρά από αποτρόπαια εγκλήματα και μέσω της Ερίκας μπαίνει πιο βαθιά από ποτέ στην έρευνα της υπόθεσης (πιθανότατα φανερώνοντας το γνήσιο ενδιαφέρον της για το συμβάν που διάβασε στον Τύπο). Η ίδια, άλλωστε, χαρακτήρισε τον «Θηριοδαμαστή» το βιβλίο για το οποίο νιώθει πραγματικά περήφανη. Και πώς να διαφωνήσεις μαζί της;