Έχετε παρατηρήσει, άραγε, ότι υπάρχουν κάποια βιβλία με ιδιότητες και άλλου τύπου πέραν της αναγνωσιμότητας; Ναι, φυσικές ιδιότητες εννοώ: γεύση, μυρωδιά, ήχο, αφή... Θα έχετε, δεν μπορεί να συμβαίνει μόνο σε μένα. Να, για παράδειγμα το βιβλίο Ο έρωτας νοστάλγησε την Κούβα του Π. Χ. Γκουτιέρες. Τόσο ζωντανό και έντονο όσο ένα παραλιακό πάρτι με ξέφρενη σάλσα, ποταμούς από ρούμι και αχαλίνωτο σεξ ιδρωμένων κορμιών. Και όλο αυτό να το νιώθεις, να το βιώνεις μέσα από κάθε σελίδα του. Και όχι μόνο αυτό. Από πίσω, ταπετσαρία, η σύγχρονη Κούβα. Παλλόμενη, πολύχρωμη, ξεφλουδισμένη, βρώμικη και πάνω απ’ όλα: ζώσα. Μέσα απ’ τα μάτια ενός Κουβανού, όχι του τουρίστα τάδε φίλου, που σου λέει (ο καθένας) τα δικά του. Ούτε καν τα δικά σου μάτια και αυτά που ήθελες (ή δεν ήθελες) να δεις σ’ αυτό το νησί της Καραϊβικής και του Θρύλου (ναι, του Κόκκινου). [...] Ο Πέδρο Χουάν Γκουτιέρες χαρακτηρίζεται ο Μπουκόφσκι της Καραϊβικής και όχι άδικα. Το ύφος και κυρίως η γλώσσα του είναι πρωτόλεια, μπρούτα, κυνικά ερεθιστικά και σκληρά όπως και η ίδια η ζωή που μας αφηγείται στις σελίδες του βιβλίου του. 

Ο Γκουτιέρες είναι ο Μπουκόφσκι της Καραϊβικής. Το μυθιστόρημά του, ένα συναρπαστικό δείγμα γραφής στα όρια της πορνογραφίας, συγκροτεί με μαεστρία το πολυπρόσωπο τοπίο της χώρας του: Μιας Κούβας εξαντλητικής, ρημαγμένης, άνισης, μα πάνω απ’ όλα ερωτικής. Μιας Κούβας χωλαίνουσας, αλλά πάντως μαγικής. 

Στο μοναδικό βιβλίο του που επετράπη να εκδοθεί στη γενέτειρά του, το [...] Ο έρωτας νοστάλγησε την Κούβα, στη ρέουσα μετάφραση της Κλεοπάτρας Ελαιοτριβιάρη, εύκολα διαπιστώνεις, ενόσω το ρούμι ρέει άφθονο υπό τους ηδυπαθείς ρυθμούς της σάλσα, ότι το έργο του Γκουτιέρες δεν είναι άλλο από την ίδια την πραγματικότητά του, μέσα από έναν πυρετικό ίσως αναστοχασμό. Αδιαφιλονίκητη πρωταγωνίστρια βεβαίως, σε κάθε έκφανσή της, αναδύεται η ερωτική πράξη, που ιδρωμένη σέρνεται στις σελίδες του σπαρταριστού μυθιστορήματος σχηματίζοντας, διαχεόμενη, ατελείωτα γαϊτανάκια ηδονών. Κούβα, άλλωστε, είναι αυτή, που αντιστικτικά, απέναντί της ο συγγραφέας θέτει την πρότυπη, εύρυθμη, στριμωγμένη στα όρια ενός αποστειρωμένου «πρέπει» σουηδική κοινωνία. Μεταξύ αυτών των δύο τόσο αντιφατικών μεταξύ τους κόσμων –και αντιστοίχως ερωμένων- κινείται εξάλλου και ο αμφιλεγόμενος ήρωας του Πέδρο Χουάν Γκουτιέρες, σε ένα έργο όπου τα σύνορα μεταξύ ζωής και φιξιόν, εσκεμμένα, δεν είναι αποσαφηνισμένα.