[…] Η Όουτς ακολουθεί την ακριβώς ανάποδη τακτική από κάθε παραδοσιακό αστυνομικό συγγραφέα. Δεν χρησιμοποιεί τους χαρακτήρες για να ντύσει την πλοκή. Χρησιμοποιεί την πλοκή για να οικοδομήσει –να σμιλέψει για την ακρίβεια– τους χαρακτήρες. Τι ξέρουμε αρχικά για τους χαρακτήρες; Μονάχα τα ονόματα, τις ιδιότητες, τα παθήματα ή τα εγκλήματά τους («δεν αρκούν τόσα», εγείρει ήδη την ένστασή του το κλασικό πρεζόνι του ποιος –το– έκανε). Τι ξέρουμε στο τέλος; Την πιο μύχια σκέψη τους. Μίλα μακριά από την επιδερμίδα του «ποιος», έχουμε εισχωρήσει βαθιά στα σπλάγχνα του «γιατί».