Ένα βιβλίο γραμμένο μέσα στην επανάσταση. Γεμάτο φλόγες και πίστη. Μια λογοτεχνία της εξέγερσης. Ένα χρονικό-ντοκιμαντέρ 257 σελίδων, με ήρωες κόντρα στο σύστημα καταπίεσης, είναι το βιβλίο Κάιρο, η πόλη μου, η επανάστασή μας, της Αιγύπτιας μυθιστοριογράφου και αναλύτριας Αχντάφ Σουέιφ, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ.
Η συγγραφέας, όταν ξέσπασε η αιγυπτιακή επανάσταση στις 25 Ιανουαρίου του 2011, ακολουθώντας ένα ορμητικό ποτάμι χιλιάδων συμπολιτών της, «εγκαταστάθηκε» στην περίφημη πλατεία «Ταχρίρ» και για 18 ημέρες έστελνε ανταποκρίσεις σε διεθνή μέσα ενημέρωσης, προβάλλοντας στον πλανήτη εικόνες αυτοθυσίας, απέναντι στο ανελεύθερο καθεστώς Μπουμπάρακ.
Με την άμεση γραφή της -γραφή εν θερμώ, άρα ατόφια- ξεναγεί τον αναγνώστη στην αγαπημένη της πόλη, πόλη της ανατροπής, ιχνηλατώντας τη διαδρομή μιας επανάστασης που είχε σημείο συνάντησης την ιστορική πλατεία Ανεξαρτησίας. Στην αρχή παραθέτει στοιχεία για την πλατεία-μύθο. Την «πιάτσα της επανάστασης», που βρίσκεται στο κεντρικό σημείο του Μείζονος Καΐρου, ένα καμπύλο ορθογώνιο 45.000 τετραγωνικών μέτρων.
Από το 1860 που ο κυβερνήτης της Αιγύπτου χεβίδης Ισμαήλ θεμελίωσε την πλατεία, σχεδιάζοντας το κέντρο της με πρότυπο την Ετουάλ του Παρισιού, με έξι βασικούς δρόμους να οδηγούν έξω από το κέντρο, ο έλεγχος της πλατείας φαινόταν κομβικός για τον έλεγχο της χώρας.
Εκεί στέγασαν Βρετανοί και Αμερικάνοι τις πρεσβείες τους, εκεί το άγαλμα του Μπολιβάρ που τοποθέτησε ο Νάσερ, εκεί τα γραφεία της Αραβικής Σοσιαλιστικής Ένωσης, υπουργεία, το Χίλτον του Νείλου, τα γραφεία του κόμματος Μπουμπάρακ και άλλα κτίσματα ισχύος. Εκεί άναψε η φωτιά, αγκαλιάζοντας όλες τις τάξεις πλην των προνομιούχων του κράτους και του κόμματος. Με ημερολογιακή αναφορά η συγγραφέας καταγράφει πώς, σιγά σιγά, θέριεψε το κίνημα, ξεκινώντας από τα τζαμιά της Παρασκευής για να γεμίσει σαν λάβα τους δρόμους και να κατακλύσει την Ταχρίρ, που φωτίστηκε από τα διεθνή μέσα ενημέρωσης χάρη στη δράση των νέων οι οποίοι πολέμησαν με εικόνα, ήχο και λόγο επαναστατικό μέσω twitter, facebook και youtube.
Αιτήματα, φωνές, πανό, δακρυγόνα, πυροβολισμοί, τανκς, νεκροί, ξεπηδούν από τις σελίδες του βιβλίου. Όλα όσα έφταναν στο παγκόσμιο χωριό φέρνοντας την Αίγυπτο στο προσκήνιο του κόσμου. Η συγγραφέας τονίζει το παλλαϊκό στοιχείο της συμμετοχής, καθώς στις διαδηλώσεις στρατεύτηκαν, σε δρόμους και σοκάκια, νέοι, αγρότες, εργάτες, υπάλληλοι, διανοούμενοι, επιστήμονες, συνταξιούχοι, άνδρες και γυναίκες.
Ξεχωριστή η σκηνή με τα δακρυγόνα που οι δυνάμεις ασφαλείας τα έριχναν κατευθείαν στις γυναίκες. Μαζί με τη Σάλμα και τη Μάριαμ η Αχντάφ τρέχει να γλιτώσει με μάτια όλο δάκρυα μπλοκαρισμένη από στρατιώτες της Κεντρικής Ασφάλειας. Και εκεί που περιμένουν να τις συλλάβουν, εκείνοι ανοίγουν δρόμο για να διαφύγουν, ενώ ένας νεαρός στρατιώτης κοιτάζει τη συγγραφέα στα μάτια φωνάζοντας στις γυναίκες που πνιγόταν μέσα στον καπνό: «Αν μπορούσαμε να βγάλουμε αυτή τη στολή θα ερχόμαστε μαζί σας!».
Καθώς το βιβλίο περιγράφει την έλευση του τέλους, ο ρόλος των απλών στρατιωτών που δεν ήθελαν να σκοτώσουν τα αδέλφια τους φωτίζεται αδρά: Στις γειτονιές όλης της χώρας τη νύχτα της Παρασκευής, που ονομάστηκε «νύχτα της Οργής», το καθεστώς σκότωσε εκατοντάδες νέους. Οι αστυνομικοί και οι ασφαλίτες οδηγώντας τα φορτηγά έριχναν τα αυτοκίνητα πάνω στους διαδηλωτές. Ελεύθεροι σκοπευτές σκότωναν από ταράτσες του Χίλτον, του αμερικανικού πανεπιστημίου, του αιγυπτιακού μουσείου. Άνδρες της εθνοφυλακής έκαιγαν διαδηλωτές με μολότοφ και μυστικοί πράκτορες τους πετούσαν κατακέφαλα κομμάτια μάρμαρα. Πολλοί στρατιώτες δεν άντεξαν. Θα ξεσπάσουν σε κλάματα και ξαφνικά οι επαναστάτες θα βρεθούν σε ρόλο… παρηγορητή!
Ένα βιβλίο για την πλατεία που έριξε έναν δικτάτορα. Και έκανε τους απλούς ανθρώπους να ψηλώσουν.