Μια γραφή πολυμορφική, καλειδοσκοπική αλλά όχι γλωσσοκεντρική. Λιτή αφήγηση, κοφτές περίοδοι λόγου, σχεδόν μιας ανάσας, και μια γλώσσα που, σε ισορροπημένες αναλογίες, άλλες φορές θυμίζει τον δωρικό ρυθμό και τη δύναμη της κινηματογραφικής εικόνας και άλλοτε προσλαμβάνει τη θέρμη που έχει η λυρική κλίμακα. Με ένα τέτοιο σκαρί ο αναγνώστης διαπλέει τις επικίνδυνες αναταράξεις κατά τη μετάβαση και της συνείδησης του αφηγητή και της δικής του από το ατομικό στο συλλογικό και τούμπαλιν. Ας μην ξεχνάμε ότι, όπως μας έχει δείξει και στο υπόλοιπο έργο του, ο Καραγιάννης είναι συγγραφέας με κοινωνικό προσανατολισμό· δεν είναι συνήγορος ούτε εκφραστής της τέχνης του επιδεικτικού ναρκισσισμού, του α-κοινωνικού ατομικισμού και της αποπροσωποίησης.
Διαβάστε ΕΔΩ όλο το κείμενο.

Τα περισσότερα βιβλία τα σχεδιάζεις. Μα ορισμένα γράφονται μόνα τους στην ψυχή σου. Η «Σκόνη του κόσμου όταν γκρεμίζεται» είναι η ιστορία των παιδικών μου χρόνων με την οποία μεγάλωσα τις νύχτες του χειμώνα του ’60. Μια ιστορία σκοτεινή και παράξενη με κυρίαρχο συναίσθημα τον φόβο. Έχει ως αφετηρία το πραγματικό γεγονός μιας ομάδας ανταρτών, των τελευταίων του Εμφυλίου. Για πολλά χρόνια συγκέντρωνα προφορικές μαρτυρίες από όσους είχαν σχέση με το γεγονός. Διάβασα τα περισσότερα, πιστεύω, βιβλία σχετικά με τον Εμφύλιο. Κυρίως, όμως, τις προσωπικές αφηγήσεις και απομνημονεύματα, ιδιαίτερα όσων εξιστορούσαν τα συναισθήματα και την πραγματική τους ζωή.
Συνέντευξη

Ένα δυνατό μυθιστόρημα, υψηλών τάσεων και εντάσεων, μυθιστόρημα δοκιμασίας, συνειδητοποίησης και μνήμης. Ένα μυθιστόρημα-ξόρκι.
Διαβάστε ΕΔΩ όλο το κείμενο.

Στο βιβλίο του Μ. Καραγιάννη δεν εικονογραφείται απλώς, αλλά συνάμα καταγγέλλεται η αγριότητα και η σφοδρότητα της Εμφύλιας διαμάχης. Ο αναγνώστης γίνεται αυτόπτης μάρτυρας των φρικιαστικών συμβάντων όπως καταγράφονται μέσα από τον ευαίσθητο φακό μιας νεανικής ψυχής που ωριμάζει απότομα υπό την πίεση ακραίων καταστάσεων και καταλήγει στο φινάλε στα δικά του μεστά συμπεράσματα. 
Διαβάστε ΕΔΩ όλο το κείμενο.

www.real.gr

Η αφήγηση του συγγραφέα με τη στυφή γεύση της ήττας, της απώλειας και της απόγνωσης δεν είναι επική και ηρωική, αλλά μετρημένη και ακριβοδίκαιη. Δυνατή, συγκινητική και ανθρώπινη, χωρίς μελοδραματικές ιαχές και ρητορείες ψηλαφεί το τραύμα της ήττας. Μια ελεγεία για την γαλήνη και την αρμονία της αγροτικής ζωής, τη δύναμη και τη γενναιοδωρία της φύσης και ένα αντιπολεμικό σάλπισμα ειρήνης και συναδέλφωσης που λειτουργεί κατ’ αντίστιξη με την πατριδοκαπηλία, τον υποκινούμενο συλλογικό εκτροχιασμό, την ηθική παραλυσία, τη διάχυτη τρομοκρατία που κάνει τον αδελφό να αρνείται το αίμα του, τα στόματα να σφραγίζονται και τις πόρτες να κλείνουν ερμητικά στον εξαθλιωμένο συγχωριανό αντάρτη από τον φόβο των αντιποίνων, των εκτοπίσεων, των φυλακίσεων και της εξορίας στα ξερονήσια.
Διαβάστε ΕΔΩ όλο το κείμενο.

Στην αφήγηση κυριαρχούν οι συγκλονιστικές απεικονίσεις του φυσικού τοπίου, που έσκεπε παντοδύναμο, σφύζοντας από μεταφυσικές, απόκοσμες αντηχήσεις, την πορεία προς τον θάνατο. Ο Καραγιάννης αποδίδει μαγευτικά την αντίστιξη ανάμεσα στη μυστική, σκοτεινή, οργιώδη ζωή της φύσης και στο βραδύ ψυχορράγημα των ανδρών.
Διαβάστε ΕΔΩ όλο το κείμενο.

Από την πρώτη έως την τελευταία σελίδα η λογοτεχνικότητα του κειμένου είναι τόσο φορτισμένη με απίστευτες εικόνες, έτσι ώστε μια μοιραία, μια οραματική ποίηση εισέρχεται στο ψαχνό, μερικές φορές κάνοντάς μας τη χάρη να ξεφύγουμε από την αφήγηση όλων αυτών των μακάβριων επεισοδίων και να απολαμβάνουμε (ακόμα και εκείνοι που δεν αγαπούν τα ορεινά) την ομορφιά της φύσης με την άπειρη συμμετρία της, τη γνήσια αντανάκλασή της ή την αγριότητά της.
Συνέντευξη

Στο μυθιστόρημα του Μάκη Καραγιάννη ο λόγος νικητών και ηττημένων συστεγάζεται σε ένα τοπίο ολοκληρωτικής σφαγής.
Διαβάστε ΕΔΩ όλο το κείμενο.

Ο Καραγιάννης κατορθώνει να συγκροτήσει μια στιβαρή μυθοπλαστική εξιστόρηση με αφηγηματική οικονομία και με ικανοποιητική απόδοση του πολεμικού και πολιτικοϊδεολογικού κλίματος του εμφυλίου. 
Διαβάστε ΕΔΩ όλο το κείμενο.

www.istos.gr

Λέξη τη λέξη, κορυφή την κορυφή, ετούτη η «Σκόνη» έχει να πει μια ιστορία. Για μια ανεπανόρθωτα χαμένη ελπίδα, για τη μεγάλη σκηνή της ζωής που παίχτηκε και πάει. Και για τις γενιές που γίνανε τρόπαιο στα χέρια του θανάτου και τώρα σοφότερες σβήνουν αδιάκοπα τα προσκλητήρια του μέλλοντος, ματώνοντας τα χέρια τους με ευθύνη και οφειλή.
Διαβάστε ΕΔΩ όλο το κείμενο.

Μια ομάδα ανταρτών, αποκομμένων από το κύριο και ηττημένο ήδη σώμα των συντρόφων τους, ενώ ο Εμφύλιος έχει ήδη κριθεί, παίρνει μια παράλογη διαταγή. Να διεισδύσει στα εδάφη που ήδη είχε καταλάβει ο Εθνικός Στρατός για να «γίνει σύνδεσμος μέσα στον χώρο του εχθρού».
Μια αποστολή χωρίς νόημα και χωρίς καμία ελπίδα επιτυχίας, μόνο και μόνο γιατί το Κόμμα ήθελε να δείξει (σε ποιον άραγε; στον εαυτό του; στους αντιπάλους του; - άγνωστο) πως ακόμη η πρωτοβουλία ανήκε σ’ αυτό.
Αυτοί οι αντάρτες, όπως λέει και ο κεντρικός αφηγητής, αναζητούσαν όχι μόνο την πολλά υποσχόμενη Λαοκρατία, αλλά και «την αξιοπρέπεια του ανθρώπου που είναι η δωρική κολόνα που κρατάει τον κόσμο». Στην πραγματικότητα όμως  ζούσαν μέσα στη μεγαλύτερη «παγίδα» που το ίδιο το Κόμμα τους είχε στήσει γι’ αυτούς.
Μυθιστόρημα στο οποίο η ένθεν κακείθεν αγριότητα συνοδεύεται από μια αξεπέραστη περιγραφή του μεγαλείου και της ομορφιάς της ορεινής φύσης. Χωρίς καμία δόση υπερβολής, ένα από τα καλύτερα μυθιστορήματα που έχουν γραφτεί –και δεν είναι λίγα– μετά το «Κιβώτιο» του Άρη Αλεξάνδρου για τον Ελληνικό Εμφύλιο.
Ο συγγραφέας του, σε μεγάλη πνευματική και αισθητική ωριμότητα.