Μαραθώνιος Ανάγνωσης Αστυνομικής Λογοτεχνίας (7η Κατηγορία: Διαβάζοντας έλληνες συγγραφείς) Είναι το πρώτο βιβλίο της Μαρλένας Πολιτοπούλου που επέλεξα να διαβάσω το τελευταίο για να ολοκληρώσω το μαραθώνιο ανάγνωσης. Δεν ενθουσιάστηκα αλλά και δεν απογοητεύτηκα, απλά δεν ήξερα από πού να πιαστώ. Μια υπόθεση που δεν εξιχνιάστηκε τότε, ένα κουβάρι από ανθρώπους που ξέρουν αλλά διστάζουν να μιλήσουν, ένα μυστήριο που πρέπει να λυθεί για να βρουν την ψυχική τους ηρεμία οι άμεσα και έμμεσα εμπλεκόμενοι ενώ ταυτόχρονα στο background ακούγονται οι γνώριμοι στίχοι από τα τραγούδια του Στέλιου Καζαντζίδη. Το τέλος, όπου όλα μπαίνουν σε μια σειρά, θα το χαρακτήριζα ικανοποιητικό σε μεγάλο βαθμό. Πρόκειται για ένα βιβλίο καλό και νοσταλγικό αλλά όχι τέλειο.

Δεν είχε τύχει μέχρι τώρα να διαβάσω ελληνικό αστυνομικό μυθιστόρημα. Η αλήθεια είναι ότι η Μαρλένα Πολιτοπούλου με συγκλόνισε με τη γραφή της. Εξαιρετκά ενδιαφέρον και άκρως επίκαιρο το κεντρικό θέμα του βιβλίου. Η μετανάστευση και οι δυσκολίες, καθώς και οι φοβοι των ανθρώπων στη χώρα μετανάστευσης περιγράφονται λεπτομερώς και άκρως ρεαλιστικά. Το σκηνικό δραματοποιείται ακόμα περισσότερο με τον φόνο του έλληνα μετανάστη στο σταθμό του τρένου, με αποτέλεσμα το περιβάλλον του σκοτωμένου να συγκλονιστεί και να φοβηθεί περισσότερο. Το γεγονός αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να κλειστούν περισσότερο στους εαυτούς τους και να σιωπήσουν για 50 ολόκληρα χρόνια μέχρι που κάποιος αποφάσισε να ασχοληθεί ξανά με την υπόθεση. Η συγγραφέας παρουσιάζει ολοκληρωμένες και διαφορετικές προσωπικότητες στην ιστορία της. Ο καθένας με όσα γνώριζε και σπάζοντας πλέον τη σιωπή, γίνεται το "σκαλί" όπου πάτησε ο Παύλος Γ. για να καταλάβουν όλοι πια πώς και γιατί δολοφονήθηκε ο Κοκκινίδης. Πολύ ενδιαφέρον βιβλίο. Ταλαντούχα και εφευρετική η Μαρλένα Πολιτοπούλου. Σίγουρα θα διαβάσω και άλλο της βιβλίο.

Υπάρχουν βιβλία που σε κερδίζουν από την πρώτη στιγμή και βιβλία που σου προκαλούν το ενδιαφέρον όσο εξελίσσεται η υπόθεση, «Η Πηνελόπη των Τρένων» ανήκει, δικαιωματικά, στην πρώτη περίπτωση. Δεν ξέρω αν ευθύνεται το γεγονός ότι έχουμε να κάνουμε με ένα βιβλίο Ελληνίδας συγγραφέως, το οποίο πραγματεύεται τόσο γνωστά και οικεία πράγματα, σε σχέση πάντα με εκείνα των Σκανδιναβών ή Αμερικανών συγγραφέων. Πάντως το βιβλίο αυτό «μυρίζει» Ελλάδα, Πόντο, Μικρά Ασία, Ελληνική μετανάστευση και Έλληνα μετανάστη. Το λάτρεψα από την πρώτη σελίδα και όσο εξελισσόταν με καθήλωνε. Το μόνο ίσως αρνητικό που θα καταλόγιζα στο εν λόγω βιβλίο είναι ότι η λύση του μυστηρίου και η αποκάλυψη των μυστικών ήρθε κάπως βιαστικά και απότομα με αποτέλεσμα να πρέπει να γυρίσω στις πίσω σελίδες για να θυμηθώ πως προέκυψε. Δυστυχώς, δεν είχα ακούσει έως τώρα τη Μαρλένα Πολιτοπούλου, αλλά σίγουρα θα διαβάσω και τα άλλα της βιβλία.

Ελληνικό νουάρ από τη Μαρλένα Πολιτοπούλου. Ένα δυνατό έργο που μας γυρίζει πίσω στο χρόνο και στην Ελλάδα του '60 και της μετανάστευσης. Άνθρωποι κυνηγημένοι από τον πόλεμο και τη φτώχεια που αναζήτησαν μια καλύτερη τύχη στα ξένα και ένα πιο ευοίωνο μέλλον για τα παιδιά τους. Αλλά και μια ματιά στο σήμερα και στη σύγχρονη Αθήνα με τους άστεγους, τους άνεργους, τους μετανάστες από άλλες χώρες, αλλά και τη φυγή των σημερινών νέων στο εξωτερικό προς αναζήτηση αξιοπρεπέστερων συνθηκών διαβίωσης. Ένας φόνος στο σταθμό του Μονάχου το '65, τη μέρα που φθάνει εκεί ο Καζαντζίδης για μια σειρά από συναυλίες, δίνει τροφή στον Παύλο Γ. να εξερευνήσει το παρελθόν, αλλά και να καταλάβει καλύτερα το παρόν. Ανοίγοντας το φάκελο του πατέρα του με την ανεξιχνίαστη υπόθεση, ξεκινάει ένα ταξίδι στα χρόνια της Κατοχής με τους δωσίλογους, τους αντάρτες, την καθημερινότητα των ανθρώπων, τα πάθη, τις εντάσεις, τους έρωτες, τα μυστικά, την εκδίκηση. Συναντάει ανθρώπους, μιλάει μαζί τους, πηγαίνει και στη Νάουσα, τόπο καταγωγής του νεκρού Στρατή Κοκκινίδη. Επίμονος και αποφασιστικός θα εξιχνιάσει όχι μόνο αυτή την υπόθεση, αλλά και ένα φόνο που έγινε το 1969 στη σπηλιά του Αριστοτέλη. Ταξίδι πλούσιο σε χρώματα, γεύσεις και αρώματα ελληνικής γης, ένα οδοιπορικό γεμάτο εκπλήξεις. Και όλα αυτά με μουσική υπόκρουση τα τραγούδια του αξέχαστου Στέλιου Καζαντζίδη.

Το συγκεκριμενο βιβλιο αποδεικνυει οτι το ελληνικο αστυνομικο μυθιστορημα μπορει να αρχισει να διαγραφει μια ανοδικη πορεια.. Στην αρχη ημουν πολυ επιφυλακτικη και ιδιαιτερα οταν αρχισα να το πρωτοδιαβαζω.. Γρηγορα ομως με κερδισε.. Θιγονται κοινωνικα θεματα οπως των μεταναστων στη Γερμανια και προσωπικα το παραλληλιζα με ιστοριες της γιαγιας μου οταν δουλευε στη Γερμανια

Ήμουν αρκετά προκατειλημμένη με τους έλληνες συγγραφείς νουάρ. Κι αυτό γιατί μέσα απο το μαραθώνιο, οι ευπώλητοι σκανδιναβοί, άγγλοι, και αμερικάνοι έχουν κερδίσει την εμπιστοσύνη μου και έχουν διαμορφώσει πολύ αυστηρά τη ματιά μου. Έτσι μπήκα «στην Πηνελόπη των τρένων» με μια γερή δόση επιφύλαξης. Οι πρώτες 30 σελίδες δεν μου κίνησαν το ενδιαφέρον και ένιωσα ότι ίσως θα χάσω το χρόνο μου. Ωστόσο, απο κει και κάτω όλα άλλαξαν. Μπήκα σε μια ενδιαφέρουσα διαδρομή μιας εκπληκτικής και πολύ διδακτικής ιδέας με εξαιρετική πλοκή και σασπένς που τελικά μου κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος. Το θέμα της μετανάστευσης, επίκαιρο όσο ποτέ και εξαιρετικά δοσμένο έτσι ώστε ο αναγνώστης να διδαχτεί πολλά για την κοινωνική, πολιτική και οικονομική πραγματικότητα της εποχής και την σύνδεσή της με το σήμερα. Το βιβλίο αφορά την ανεξιχνίαστη δολοφονία ενός έλληνα μετανάστη στη Γερμανία το ΄65 υπό τους ήχους των τραγουδιών του Στέλιου Καζαντζίδη. Την υπόθεση ανοίγει πενήντα χρόνια μετά ο ερευνητής-αρχιτέκτονας Παύλος Γ. ως φόρο τιμής στον αστυνόμο πατέρα του που τότε μπλέχτηκε στην έρευνα αλλά την άφησε ανολοκλήρωτη. Το κλασικό τρίπτυχο ‘’Έρωτας, χρήμα και εξουσία’’, όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά μέσα στο βιβλίο, είναι ο πυλώνας της ιστορίας που μέσα απο την πορεία της μας αφήνει με μια γλυκόπικρη γεύση, γνωστή όμως σε όλους, ότι τα τρία αυτά στοιχεία ορίζουν την ανθρωπότητα απο καταβολής κόσμου.

ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ ΙΣΤΟΡΙΑ , ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΓΙΑ ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΣΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΙΑ , ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ ΠΛΟΚΗ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΟΤΕΧΝΙΚΗ ΠΛΟΚΗ ΠΑΡΟΝΤΟΣ-ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΘΕ ΕΠΟΧΗΣ.