A collection of fourteen short stories flirting with the odd and the miracle and bringing in mind some of the best lyrics of Manos Eleftheriou. […]
The story Quince Jelly is the most extended within this collection: imaginary, dream-like and at times unbearably bitter, it combines the variety of techniques, tenacities and intuitions of Manos Elefhteriou. […] proving to be one of his best and richest stories. As far as the narration is concerned, the Quince Jelly is what we call a polyphonic text. […] All these combine a kaleidoscope of his poetics, which even in his weak moments seems like a material of a particular fertile asceticism.  

Συλλογή δεκατριών διηγημάτων και μιας νουβέλας που φλερτάρουν με το παράδοξο και το θαύμα, φέρνοντας στο νου ορισμένες από τις καλύτερες στιγμές της στιχουργικής του Μάνου Ελευθερίου. […]
Η νουβέλα «Γλυκό κυδώνι», το μεγαλύτερο αφήγημα αυτής της συλλογής: οραματικό, ονειρικό και στιγμές στιγμές δυσβάσταχτα πικρό, συμπυκνώνει μια μεγάλη γκάμα από τεχνοτροπίες, εμμονές, ενοράσεις του Μάνου Ελευθερίου. […] είναι ένα από τα καλύτερα και πιο πλούσια κείμενα του Μάνου Ελευθερίου.
Από αφηγηματικής άποψης το «Γλυκό κυδώνι» είναι αυτό που ονομάζουμε πολυφωνικό κείμενο, φέρνει στο νου τα πεζά του Άκη Πάνου ή άλλα έργα του ελληνικού μοντερνισμού, με έντονη χρήση του δευτέρου προσώπου, που τόσο φαίνεται να αγαπά ο συγγραφέας (και στους στίχους του). […]
Η αφηγηματική φωνή ποικίλλει, διατηρώντας ωστόσο έναν ήσυχο εξομολογητικό τόνο, και δεν χάνει το βήμα της ακόμη και όταν –πολύ συχνά- φλερτάρει με το παράδοξο και το ανοίκειο. […] Όλα αυτά […] συνθέτουν ένα καλειδοσκόπιο της ποιητικής του Ελευθερίου το οποίο, ακόμη και στις αδύναμες στιγμές του, μοιάζει προϊόν μιας ιδιάζουσας και ιδιαζόντως γόνιμης ασκητικής.  

Η αφηγηματική φωνή ποικίλλει, διατηρώντας ωστόσο έναν ήσυχο, εξομολογητικό τόνο, και δεν χάνει το βήμα της ακόμα και όταν –πολύ συχνά– φλερτάρει με το παράδοξο και το ανοίκειο.  

Στα κείμενα αξιοποιούνται τα κέρδη από τη μακρόχρονη ποιητική θητεία του συγγραφέα, καθώς ο Ελευθερίου κατόρθωσε να μεταμορφώσει και να παροχετεύσει τους εκφραστικούς τρόπους της ποίησης στην πιο πλατιά αφηγηματική κοίτη του πεζού λόγου. Η μεταμόρφωση αυτή φαίνεται από χαρακτηριστικά των διηγημάτων, όπως η πολυθεματικότητα, η κρυπτικότητα του νοήματος, ο εντοπισμός της προσοχής στη λεπτομέρεια, η συναισθηματική ένταση, η απροσδιοριστία του χώρου και του χρόνου ή οι απότομες μεταβάσεις. […]
Και τα 14, πραγματικά αξιανάγνωστα, γραπτά του Ελευθερίου επαληθεύουν την αρχή ότι η καλή λογοτεχνία μετατρέπει σε κέρδος τις απώλειες της ζωής.  

Πέρα από τα ποιητικά του, εντός ή εκτός εμπορίου, η πεζογραφία του Ελευθερίου «ελευθέρωσε» κύκλους ζωής που ανέμεναν, υπομονετικά καθώς φαίνεται, την ώρα τους. […] Έχουμε την εντύπωση ότι ο χρόνος καταλήγει σε ιδιωτική θρησκεία, ότι κάθε νεύμα μπολιάζεται με μια κρυπτική εσωτερικότητά του που, παρότι μιλάει ασκείται στη σιωπή. 

Με την ιδιαίτερη ποιητική ικανότητα που τον διακατέχει, ο Μάνος Ελευθερίου μάς μεταφέρει ένα κλίμα που θυμίζει τη μελαγχολία που μας πιάνει τους περισσότερους μετά τις ειδήσεις των οκτώ. Με άμεσο λόγο και περιγραφική διάθεση για αυτούσια μεταφορά των εικόνων που έχει στο μυαλό του, όλο το βιβλίο είναι σαν εικονογραφημένο χωρίς όμως να έχει καμία πραγματική εικόνα στις σελίδες του.