Καλά κρυμμένα μυστικά, τεράστια συμφέροντα και εγκλήματα πρόσφατα και ξεχασμένα υφαίνουν μια πλοκή με διαρκείς ανατροπές και φόντο την Ιστορία. […]
Η ευρωπαϊκή ματιά του Φαλέτι στην αμερικανική πραγματικότητα, έντονα κινηματογραφική, οι περιγραφές και οι αφηγήσεις των γεγονότων και των τελετών που, ολοζώντανες, επανεφέρουν τον μύθο στην καρδιά της αστυνομικής λογοτεχνίας και ανανεώνουν τους κώδικές της, ορίζουν το πλαίσιο ενός αξιανάγνωστου μυθιστορήματος, που δημιουργεί ατμόσφαιρα και κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη.  

«Η επιστροφή» του Τζόρτζιο Φαλέτι είναι ένα μυθιστόρημα που ναι μεν φέρει στον μανδύα του και στον τρόπο που ξεδιπλώνεται η πλοκή την «ούγια» του αστυνομικού μυθιστορήματος, ωστόσο πρόκειται για ένα βιβλίο με έντονο το μεταφυσικό και το υπαρξιακό στοιχείο. «…Τον δίδαξε ότι ο θάνατος είναι η μοναδική βεβαιότητα που κατέχουμε, ακουμπισμένη σαν μεγάλο λευκό πουλί στον ώμο κάθε ανθρώπου. Και τώρα πετούσε ψηλά με τα φτερά εκείνης της μοναδικής βεβαιότητας…». Σε αδρές γραμμές η ιστορία αφορά έναν πιλότο ελικοπτέρου, τον Τζιμ Μακένζι ο οποίος κατατρύχεται από τις ξεχασμένες μέσα του καταβολές, τις ρίζες του, την καταγωγή του. Κατακτά όλα εκείνα που επιθυμεί ο σύγχρονος τέλειος καταναλωτικός άνθρωπος, αλλά δεν είναι ευχαριστημένος. Η ευτυχία είναι μακριά του. «…υπάρχουν τόποι και στιγμές όπου το χρήμα δεν χρησιμεύει σε τίποτα…». Για να την αναζητήσει, αναγκάζεται να επιστρέψει στον γενέθλιο τόπο του. Η κατάρα της καταγωγής που έχει ουσιαστικά αρνηθεί, του ινδιάνικου αίματός του, θα χτυπήσει –κυριολεκτικά- όχι μόνο εκείνον αλλά και τους άλλους. Ο χειρότερος εχθρός του θα αποδειχθεί ο ίδιος του ο εαυτός και θα πολεμήσει εναντίον του μέχρις εσχάτων. «…η δυσκολότερη συγγνώμη είναι εκείνη που ζητά κανείς απ’ τον εαυτό του…». Ο πολυπράγμων Φαλέτι, που έχει ασχοληθεί και με την ηθοποιία αλλά και το τραγούδι, διαθέτει ένα έξυπνο εύρημα που αφορά τη μεταφυσική θεώρηση του κόσμου και το χρησιμοποιεί αποτελεσματικά στην εξέλιξη της ιστορίας του. Ταυτόχρονα, ανακινεί το ζήτημα της θέσης των Ινδιάνων στην αμερικανική Δύση και της αντιμετώπισής τους από τους πλούσιους λευκούς που βλέπουν τη γη των αυτοχθόνων σαν λεία έτοιμη ανά πάσα στιγμή να την κατασπαράξουν και να τη σκυλέψουν. Ο ρατσισμός είναι τόσο παρών και δραστικός κι ας μοιάζει υφέρπων και εννοούμενος, ώστε μπορεί να χτυπήσει ανεπανόρθωτα στην ίδια του την ταυτότητα το θύμα, στον λόγο της ύπαρξής του. Το μόνο σ’ αυτήν την κοινωνία την ερειπωμένη από ειλικρίνεια και ανθρωπιά, που καταργεί στα σίγουρα τις διακρίσεις και τις προκαταλήψεις και τα τείχη ανάμεσα στους ανθρώπους, διά παντός, είναι ο θάνατος και το αντίδοτό του: η αγάπη που δεν αφήνει τη μνήμη και την καταγωγή να σβήσουν. «…Η περίπτωση του Κάλεμπ ήταν από εκείνες τις ψευδαισθήσεις που κάθε άνθρωπος κουβαλά στην πλάτη του δίχως ν’ αντιλαμβάνεται ότι μεταφέρει έναν τρύπιο σάκο. Ο οποίος, παραδόξως, γίνεται βαρύτερος καθώς με τον καιρό το περιεχόμενό του χάνεται στην πορεία. Έπειτα, μια μέρα παίρνει είδηση ότι ο σάκος είναι άδειος και πως η ζωή έχει φύγει…». Το μυθιστόρημα του Φαλέτι που αφορά την ταυτότητα, την αναζήτησή της, τη μνήμη και την καταγωγή, την επιστροφή στον αληθινό εαυτό και όχι στα κοινωνικά κακέκτυπα που προωθεί το χρήμα, ταυτίζει το Κακό με την απάρνηση του παρελθόντος και τη μαγική μυθοποίησή του.