[…] Πάνω από εκατό χρόνια έχουμε διανύσει, κι όμως το χθες έχει αρκετά κοινά με το σήμερα. Πρώτα απ’ όλα τις αιώνιες λακκούβες: ‘Κατά τη διασταύρωσιν της οδού Μητροπόλεως εξακολουθεί να χαίνη λάκκος πλήρης ακαθάρτου υγρού, το οποίον ουδέποτε κατώρθωσαν αι ηλιακαί ακτίνες ν’ απορροφήσουν εντελώς. Η βροχή τον μεταβάλλει εις κίτρινον ποταμόν και εις πράσινον έλος η ανομβρία’ στηλίτευε με την απαράμιλλη πένα του ο Εμμανουήλ Ροΐδης σε ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε στην Εστία στις 2 Ιουνίου 1896. Τώρα, περιλαμβάνεται στην έκδοση Εμμανουήλ Ροΐδη Κείμενα για την Αθήνα των Ολυμπιακών Αγώνων του 1896, τα οποία συγκέντρωσε και επιμελήθηκε ο πανεπιστημιακός Δημήτρης Δημηρούλης. […] Παρουσιάζοντας ανάγλυφα και σκωπτικά την καθημερινή ζωή στην Αθήνα ο Ροΐδης εντυπωσιάζεται από τον αθλητικό πυρετό που έχει καταλάβει τους πάντες. ‘Μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες, οι Αθηναίοι, εξυπασθέντες από την λαμπρότητα της πανηγύρεως, την συρροήν του τόσου κόσμου, την παρουσίαν του βασιλέως και των πριγκιπών, τας σημαίας, τα σαλπίσματα, τας φωτοχυσίας, τας μουσικάς και του Λούη τας τιμάς, εκατάντησαν όλοι αθλομανείς’.  

[…] Στους Ολυμπιακούς του 1896, ο Ροΐδης, διά βίου σαρκαστής, βρίσκει θαυμάσια ευκαιρία για να ειρωνευτεί έως χλευασμού το πανελλήνιο. Η αιχμηρή σάτιρά του δείχνει σχεδόν διαχρονική.  

[…] Πολλά από τα δεινά της Αθήνας του 1896, όπως τα παρουσιάζει ο Ροΐδης, θα φανούν γνώριμα στους σημερινούς Αθηναίους, αν και πρέπει να θέσουμε το ερώτημα πόσοι ανάμεσά τους ενοχλούνται από αυτά τόσο ώστε να τα θεωρούν δεινά: η ρυπαρότητα των δημόσιων χώρων˙ η κακή κατάσταση των δρόμων˙ η αυθαίρετη κατάληψη των πεζοδρομίων από τους κάθε λογής καταστηματάρχες˙ η ολιγωρία των αστυνομικών οργάνων απέναντι στους παραβάτες, απότοκη, όπως και σήμερα, του φόβου των κυβερνώντων για το πολιτικό κόστος˙ οι εμπρησμοί των δασικών εκτάσεων στα περίχωρα, με σκοπό την εξασφάλιση βοσκοτόπων (σήμερα οι λόγοι είναι βέβαια λιγότερο «βουκολικοί», αλλά εξίσου, αν όχι περισσότερο περιβαλλοντοκτόνοι).[…]