Κόρη Ινδών μεταναστών από τη Βεγγάλη, γεννημένη στο Λονδίνο και μεγαλωμένη στο Ροντ Αϊλαντ, n 47χρονη Τζούμπα Λαχίρι αποτελεί κρίκο μιας μεγάλης αλυσίδας συγγραφέων που αναζωογόνησαν την αγγλική γλώσσα καθιστώντας την ινδική λογοτεχνία ανερχόμενη δύναμη, σε παγκόσμιο επίπεδο -ανάμεσά τoυς ο Π. Κ. Νάραγιαν, ο Σαλμάν Ρούσντι, η Αρουντάτι Ρόι, ο Ρόιτον Μίστρι, ο Βίκραμ Τσάντρα, ο Βίκραμ Σέιτ. Ο Στρατής Χαβιαράς, επί μακρόν υπεύθυνος σε προγράμματα δημιουργικής γραφής του Χάρβαρντ, έχει να το λέει: η Λαχίρι ήταν η πιo πετυχημένη μαθήτριά του, καθώς το 2001, με το πρώτο της κιόλας βιβλίο, τη συλλογή διηγημάτων «Διερμηνέας ασθενειών» (εκδ. Ελληνικά Γράμματα), απέσπασε τo Πούλιτζερ και το βραβείο ΡΕΝ/ Χέμινγουεϊ και διαβάστηκε ευρέως και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Αποξένωση κι ενσωμάτωση τo «Εκεί όπου ανθίζουν οι υάκινθοι» είναι τo δεύτερο μυθιστόρημά της (προηγήθηκε n «Συνωνυμία», που επίσης είχε εκδοθεί από τα Ελληνικά Γράμματα) κι έρχεται να επιβεβαιώσει τη διεισδυτική ματιά της, την ανθρωπιά της και τα αφηγηματικά της χαρίσματα. Εδώ n Λαχίρι ξεδιπλώνει την ιστορία δύο αδελφών στη μετα-αποικιακή Ινδία της δεκαετίας του ’60, έχοντας για φόντο την εξέγερση του Ναξαλμπάρι, η βίαιη καταστολή της οποίας είχε προκαλέσει σφοδρές αντιδράσεις στους κύκλους των δυτικών διανοουμένων. Αξεχώριστα ώς τότε, τα δύο αδέλφια θ’ ακολουθήσουν διαφορετικούς δρόμους: ο μεγάλος, συγκρατημένος στα πολιτικά του πάθη θα καταφύγει για σπουδές στις ΗΠΑ, ενώ ο μικρότερος θα συστρατευτεί με το αντιστασιακό κίνημα εναντίον της φτώχειας και των ανισοτήτων, με κόστος την ίδια του τη ζωή. H εκτέλεση του τελευταίου ωθεί τον πρώτο v’ αναλάβει ό,τι καθήκοντα αναλογούσαν στον χαμένο αδελφό του, να παντρευτεί την εγκυμονούσα νύφη του και να μοιραστεί μαζί της την ξενιτιά στην Αμερική. Όμως αλίμονο, ο ίσκιος και τα μυστικά του νεκρού θα στοιχειώνουν όλους όσοι έμειναν πίσω του... H Τζούμπα Λαχίρι αρδεύει άλλη μία φορά από την εμπειρία του ξεριζωμού και από την αδυναμία απόλυτης ένταξης στον ξένο τόπο, αλλά δυσφορεί όταν το έργο της μπαίνει στο κουτάκι «λογοτεχνία από ή για μετανάστες». Όπως σχολίαζε σε πρόσφατη συνέντευξή της στους «New York Times», «δεδομένης της ιστoρίας των Ηνωμένων Πολιτειών, ολόκληρη n αμερικανική μυθοπλασία θα μπορούσε να ονομαστεί μυθοπλασία από μετανάστες. Aπό τις απαρχές της λογοτεχνίας, οι ποιητές και οι συγγραφείς βάσισαν τις αφηγήσεις τους στη θεματολογία της διάσχισης των συνόρων, της περιπλάνησης, της εξορίας, των συναντήσεων πέρα από το οικείο. Ο ξένος αποτελεί αρχέτυπο στην επική ποίηση, στα μυθιστορήματα. H αποξένωση και η ενσωμάτωση αποτελούσαν ανέκαθεν βασικά θέματα».