[...] Το επιτυχές σε αυτό το βιβλίο είναι ότι ο συγγραφέας του παρά τη νεανική ηλικία του– έχει απαλλαγεί από κάθε λογής εύκολα αισθήματα. Αφελή θαυμασμό, φρόνημα του συρμού, αγοραία νοημοσύνη, πείσμα του αφανούς που χρησιμοποιεί τον επιφανή σαν σκαμνάκι, φτηνό φανατισμό για τα αλλότρια άθλα και πάει λέγοντας. Η συνάντηση τραγουδιστή και συγγραφέα είναι όντως εγκάρδια και πνευματική, καθότι ο Καράμπελας συνδυάζει δύο σπάνιες στη συναίρεσή τους ιδιότητες: την αμεσότητα του καθημερινού ανθρώπου και τη γνώση του βιβλιομανούς. Με ένα λόγο, χρειάζεται πάντα αίσθημα και μυαλό – τα οποία εδώ υπάρχουν εν περισσεία [...].
[...] Εξονυχίζοντας τις συγγένειες με αλλόθροα τραγούδια που κανοναρχούνε τη μεταπολεμική νεολαία, ρίχνοντας περιεκτικές ματιές στις πολιτικές εξελίξεις και δη στην Αριστερά, βάζοντας στο παιχνίδι και τη γενιά του ’30 και όλον το θίασο που την περιστοίχισε, ο Καράμπελας διεκδίκησε με κάποιο έντιμο θράσος και την ιδιότητα χρονικογράφου των τελευταίων –δηλαδή μεταπολεμικών– εξελίξεων στους κόλπους του πνευματικού μας κόσμου. Οι σελίδες για τον Χατζιδάκι, για τον Γκάτσο, για το ρεμπέτικο και τον Θεοδωράκη είναι μεστές από ένα είδος ψυχικής φρεσκάδας που μόνο ένας νέος θα μπορούσε να διαθέτει για τόσο παλιά ζητήματα [...].
[...] Από τόσο νέο άνθρωπο πότε διαβάσαμε ένα βιβλίο πεντακοσίων σελίδων που δεν πετσικάρει πουθενά, που νιώθει τόσο ντόπιος ώστε να αντιμετωπίζει όλη την ημετέρα κοινωνική ζωή σαν προσωπικό του πρόβλημα, το οποίο μπορεί να εκφράζεται πνευματικά; Στις σελίδες του χρονικού του, η πνευματική σαΐτα πάει κι έρχεται άπειρες φορές – χτίζοντας τον τραγουδιστή, έβαλε και τις βάσεις του εαυτού του. Επιπλέον, τίμησε και τη γενιά του 2000, καθότι την ανέδειξε έναρθρη και ικανή για το μέλλον [...].