Η Γουλφ μιλά, με κεντημένη γλώσσα, για τη σύγκρουση της συνείδησης με τον έξω κόσμο και την αγγλική πολιτισμική ταυτότητα. Ένα φιλόδοξο μυθιστόρημα μιας μεγάλης κυρίας, που σφράγισε στην πεζογραφία του 20ού αιώνα. […]
Οι φεμινιστικές σπουδές και οι βιογραφικές θεωρίες, κατά περιόδους, σμίκρυναν την ισχύ και την εμβέλεια του έργου της. Μίλησαν για λογοτεχνία που αποδίδει τη γυναικεία πρόσληψη του κόσμου. Εστίασαν στο έργο ενός αστραφτερού μυαλού, που αναπτύχθηκε σε συναισθηματικό ζόφο, κάτω από το βάρος της απώλειας. Όμως η συγγραφική ισχύς της Γουλφ αναπτύσσεται πέρα και έξω από τέτοιου είδους περιοριστικές προσεγγίσεις. Η Γουλφ ενσαρκώνεται τα πλάσματα της φαντασίας της, δεν ενδύεται απλώς την ταυτότητα και το βίο τους, την εσωτερική ζωή και τις σκέψεις τους. Τα φορά κατάσαρκα και γράφει. […]
Η γλώσσα της Γουλφ είναι κεντημένη ως το τελευταίο φωνήεν. Παρηχήσεις, εκθαμβωτική εικονοποιία, αστραφτερές μεταφορές, συνειρμική απογείωση. Η συγγραφέας διατηρεί, και σε αυτό το βιβλίο, την ποιητική πύκνωση στην πεζογραφική  φόρμα. Οι λιμαρισμένες λέξεις, ο κουρδισμένος εσωτερικός ρυθμός αντικρίζονται με την τεχνημένη δομική σύνθεση και καθιστούν το έργο της μεταφράστριας ιδιαιτέρως επίπονο και κοπιαστικό, ιδίως όταν αυτή (ορθά) αποφασίζει να μη φορτώσει το κείμενο με ενδοκειμενικές ή περικειμενικές σημειώσεις.