www.tanea.gr
 

www.diastixo.gr
 

www.topontiki.gr
 

www.tovima.gr
 

www.tvxs.gr
 

περισσότερα
 

Το φίδι αλλάζει πουκάμισο για να μπορέσει να επιβιώσει στην Ελλάδα της κρίσης. Και ο Κώστας Ακρίβος, με το βιβλίο του που με συντρόφευε τις μέρες των γιορτών στο χωριό μου -τα Καστέλλια- κάνει ένα ταξίδι γνώσης και αυτογνωσίας σε μια χώρα που αλλάζει επώδυνα το δικό της πουκάμισο αναζητώντας φως στο σκοτάδι.
«…Για τη δική μου γενιά, που από τα γεγονότα του 20ού αιώνα έχουμε βιώσει μόνο τον απόηχό τους, ούτε καν το Πολυτεχνείο δεν προλάβαμε να ζήσουμε από πρώτο χέρι, η κρίση είναι το λαχείο που μας κλήρωσε. Είναι το δικό μας 1922, τα Δεκεμβριανά μας, ο “παρθενώνας” της Μακρονήσου, ο Πέτρουλας, το 1967, ο “Αττίλας”. Είμαι της γνώμης ότι η λογοτεχνία δεν μπορεί να μένει αδιάφορη με ό,τι συμβαίνει γύρω μας, οι οικονομικές δυσκολίες και μαζί η μπόχα από τη σήψη κάθε είδους διαφθοράς είναι καθημερινό μαρτύριο….», λέει ο συγγραφέας στην Κρυσταλλία Πατούλη (tvxs).
Και το πράττει, μέσα από πραγματικά και φανταστικά ταξίδια, σημειώσεις, αποσπάσματα, συναντήσεις, διασχίζοντας την Ελλάδα από άκρη σε άκρη, αναζητώντας την έμπνευση, αλλά και το τι μπορεί να μας κάνει περήφανους σήμερα, να μας δώσει την ώθηση για την καινούργια αρχή. Στο δικό μου πραγματικό ταξίδι, με την καμπάνα του χωριού να χτυπά πένθιμα, τη βροχή να πέφτει και την καταχνιά να σκεπάζει τα τραυματισμένα από την εξόρυξη του βωξίτη βουνά, νιώθω πως περπατάω παράλληλα. Η σκέψη μου τρέφεται. Το βιβλίο του Κ. Ακρίβου είναι σαν ένα αναβάπτισμα. Χωρίς εθνικισμούς, αλλά με ελληνομάθεια.
Ο λαϊκός οργανοπαίκτης, ο παπάς του χωριού, ο ξεχασμένος ήρωας του ’21, ο παλιός περιηγητής, η αγωνίστρια φοιτήτρια, ο αλβανός μαθητής και τόσοι άλλοι. Κι ως ένα άλτερ έγκο ο κολλητός φίλος του αφηγητή, ο «Τσιρίλο», αντεξουσιαστής και απογοητευμένος -που θα φύγει από τη ζωή- αλλά ο διάλογος μαζί του θα συνεχίζεται μέσα στην ψυχή του συγγραφέα…
Το βιβλίο θα σας χαρίσει το ταξίδι κι ίσως να οδηγήσει κι εσάς σε κάποιους τόπους. Να δείτε ανθρώπους και πράγματα με άλλα μάτια. Αυτά που προσπερνάμε να τα ανακαλύψουμε. Όπως βρέθηκα κι εγώ, καθόλου τυχαία στις Θερμοπύλες. Όχι για να σκεφτώ τους Μήδους που διαβαίνουν και τους Εφιάλτες, αλλά για να επισκεφθώ τις θερμές πηγές που ετοιμάζονται να ξεπουλήσουν. Και να δω, στον εγκαταλειμμένο τόπο να έχει στηθεί μια αυτοσχέδια γιορτή. Με μπουρνούζια και μπανιερά, με μικρές φωτιές, με το καπό του αυτοκινήτου να γίνεται ο μπουφές για λιχουδιές. Όλες οι ηλικίες μέσα στο νερό που βγάζει υδρατμούς, κάτω από τον μικρό καταρράκτη…
Διαβάζω το Αλλάζει πουκάμισο το φίδι (εκδ. Μεταίχμιο) και ελπίζω πως όλα αυτά θα βρούμε τη δύναμη να τα υπερασπιστούμε. Να τα κερδίσουμε για το 2014. Αυτό θα είναι το δικό μας φλουρί!
 

www.protagon.gr
 

Οδοιπορικό στην κρυφή Ελλάδα
Ο Κώστας Ακρίβος, με το τελευταίο του μυθιστόρημα Αλλάζει πουκάμισο το φίδι, τάσσεται φανερά υπέρ του γραψίματος βιβλίων παράλληλα και μέσα στη κρίση. Και όχι μόνο αυτό. Θεωρεί καθήκον και χρέος της λογοτεχνίας να καταγράφει τις πολιτικοκοινωνικές αλλαγές και παθογένειες της χώρας άμεσα, δραστικά και με κάποιο αντίκρισμα, δίχως να αναζητά με στείρο και καταγγελτικό τρόπο μόνο τις αιτίες της, πνευματικής κυρίως, υποχώρησής μας, αφορίζοντας και κατακεραυνώνοντας τους υπευθύνους. Αποφεύγει δηλαδή τις κραυγές και τις καταγγελίες, μένοντας στην ουσία των πραγμάτων. Αυτά τα τελευταία, δηλαδή τον αφορισμό και την εύκολη και ανέξοδη κριτική κατά πάντων, τα αφήνει σε δύο άλλα πρόσωπα της αφήγησής του, έναν τούρκο χαμαμτζή και έναν κολλητό φίλο του, τον Τσιρίλο (παρατσούκλι, επειδή είναι οπαδός της AEK) – ο πρώτος οικτίρει τους Έλληνες για την κατάντια τους κι ο δεύτερος ψάχνει συνεχώς ενόχους, αποκαρδιώνοντας και αδικώντας το γένος αλλά και τον συγγραφέα.
Ο Ακρίβος, για να διαψεύσει και τους δύο, αλλά παράλληλα για να βρει και την έμπνευση να ξαναγράψει κάποια ιστορία (το άλτερ έγκο του στην αφήγηση πάσχει από το σύνδρομο της λευκής κόλλας, αν και δεν μας πολυπείθει σ’ αυτό το σημείο γιατί ο ίδιος είναι πολυγραφότατος), αποφασίζει να αφήσει τη βολή του και τον ζεστό καναπέ του και να περιπλανηθεί. Θα πετύχει, έτσι, τον στόχο του με αλλεπάλληλα ταξίδια στην ενδοχώρα (και ένα ολιγοσέλιδο στο μακρινό Πεκίνο) με τα οποία θα συναντηθεί και θα τονωθεί ψυχικά και διανοητικά από μια άλλη Ελλάδα, που αντέχει στον χρόνο, μια Ελλάδα γνήσιων δημιουργών, απλών αλλά και σημαντικών προσωπικοτήτων, όμορφων τοπίων, αρχαιολογικών χώρων αλλά και της ελληνικής λαλιάς και γλώσσας, που αιώνες τώρα μιλιέται απαράλλαχτη ή με μικρές διαφορές σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της πατρίδας. Όλα αυτά τα ταξίδια, εφτά τον αριθμό, συνθέτουν ένα βιβλίο που δεν είναι εύκολα κατατάξιμο από λογοτεχνικής σκοπιάς, αφού ακροβατεί ανάμεσα στο χρονικό, την αυτοβιογραφία, το οδοιπορικό, τα απομνημονεύματα, τη μαρτυρία και τις ημερολογιακές σημειώσεις, και αυτή η ασάφεια ταξινόμησής του σε συνδυασμό με τον ταξιδιωτικό του χαρακτήρα, το καθιστούν ξεχωριστό και άκρως ενδιαφέρον.
Στα ταξίδια-οδοιπορικά του Ακρίβου θα συναντήσει κανείς, μεταξύ άλλων, τον Στρατή Δούκα, τον Στέφανο Γρανίτσα, τον Παναγιώτη Ποταγό, γιατρό από τη Βυτίνα (η περίπτωσή του έγινε ποίημα από τον Θοδωρή Γκόνη και μελοποιήθηκε από τον Νίκο Ξυδάκη) αλλά και ιατρό, φιλόσοφο και εξερευνητή, τον οργανοπαίχτη Γιώργο Σφυρίδη, έναν νεαρό κασιώτη καμαρότο τον Κωνσταντή που βοήθησε τον συγγραφέα σε μια μετακίνησή του με πλοίο, σε θαλασσοταραχή, τον καθηγητή γλωσσολογίας και δάσκαλο Χρίστο Τσολάκη, τον Αλφόνς Χοχάουζερ από παλιότερο βιβλίο του, μια διακεκριμένη επιμελήτρια εκδοτικού οίκου της Αθήνας και αρκετούς άλλους. Όλες αυτές οι συναντήσεις μπλέκονται αριστοτεχνικά με ρήσεις ή αποσπάσματα έργων των Κάρβερ, Παπαδημητρακόπουλου, Δημήτρη Χατζή, Μπεράτη, Μέλβιλ, Σατωμπριάν, Βαμβακάρη, Παπαδιαμάντη και άλλων επώνυμων ή λιγότερο γνωστών συγγραφέων, ποιητών, μουσικών, περιηγητών, αρχαιολόγων και ιστορικών, δημιουργώντας ένα γνήσιο και αυθεντικό αμάλγαμα πολιτισμού, ελληνικότητας (όχι με την ιδεοληπτική και εθνοκεντρική της έννοια), ιστορικής μνήμης και πίστης σε αξίες που υπάρχουν διάσπαρτες (σε τόπους, θυμητάρια, μνημεία ή μέσα σε βιβλία) σε όλη την Ελλάδα. Η γλώσσα είναι ρέουσα και ιδιαίτερα προσεγμένη και το βιβλίο (παρότι 434 σελίδων) πουθενά δεν φλυαρεί ούτε κάνει κοιλιά. Ο αναγνώστης ρουφάει με ενδιαφέρον τα ταξίδια του Α. δίχως να πάθει αναγνωστικό τζετ λαγκ. Απεναντίας στοχάζεται με τον συγγραφέα, αναπολεί, συγκινείται, γελάει και στο τέλος αισιοδοξεί. Ο Α., με κάποια αδιευκρίνιστα ηλεκτρονικά μηνύματα που δέχεται στον υπολογιστή του ή στο κινητό του, υφαίνει και μια νότα μυστηρίου στο κείμενο, κάτι που το κάνει κι ο Μουρσελάς (με τηλεφωνήματα αγνώστου) στο τελευταίο του μυθιστόρημα Στην άκρη της νύχτας (Πατάκης, 2011), ένα έξυπνο εύρημα που βρίσκει τη λύση του προς τις τελευταίες σελίδες της αφήγησης.
Ωστόσο για να γραφτεί ένα τέτοιο βιβλίο θέλει, πέρα από δεξιοτεχνία και ικανότητα στη μεγάλη σύνθεση (προτερήματα που ο Ακρίβος διαθέτει δίχως καμία αμφιβολία), ευαισθησία, θετική ματιά και θετική διάθεση απέναντι στις κακοτοπιές και στα προβλήματα των καιρών, άφθονα διαβάσματα, αλλά και ιδιαίτερη κριτική ικανότητα για να ξεχωρίσεις τη σημαντική Ελλάδα, που επιμένει και αντιστέκεται κατά τη ρήση του Σαββόπουλου, από την άλλη Ελλάδα, της ρεμούλας, του εύκολου πλουτισμού, της αφασίας και της υπανάπτυξης. Θέλει καθαρό βλέμμα απέναντι στα πράγματα και τη ζωή, αισιοδοξία, όραμα και ελπίδα. Ο συγγραφέας κερδίζει το στοίχημα κυρίως με τον εαυτό του, παρουσιάζοντάς μας μια Ελλάδα που πρέπει να την ψάξουμε αρκετά και εις βάθος για να την ανακαλύψουμε, κάτω από τις ταφόπλακες της ευτέλειας, της κατάπτωσης (ηθικής, πνευματικής και οικονομικής), της γκρίνιας και της μιζέριας. Και το σημαντικότερο; Προτείνει λύσεις στο τέλος για τη φυγή μας από το βάλτωμα και την κακοδαιμονία μας – απόλυτα υλοποιήσιμες ή κάπως ουτοπικές και μυθιστορηματικές, αυτό θα το κρίνει ο ίδιος ο αναγνώστης.
 

www.kathimerini.gr
 

περισσότερα
 

περισσότερα
 

vivliocafe.blogspot.gr
 

Μία περιπλάνηση στο ελληνικό τοπίο και παράλληλα n αναζήτηση της ταυτότητας της αληθινής Ελλάδας. H πλοκή είναι υποτυπώδης, καθώς ουσιαστικά πρόκειται για την ιστορία ενός συγγραφέα σε δημιουργικό αδιέξοδο την περίοδο της κρίσης, επιζητεί την έμπνευση και ταυτόχρονα απαντήσεις σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. H ιστορία και ο πολιτισμός φαίνεται να είναι το μόνο κεφάλαιο που διατίθεται χωρίς τόκους και χρεολύσια. Σύντομες αφηγήσεις, διακειμενικές αναφορές, παραθέματα, φωτογραφίες συνθέτουν το κείμενο σε μια διαρκή ταλάντευση μεταξύ μύθου και ιστορίας.
 

Πλεκτό υφών. Αυτοβιογραφία, οδοιπορικό, μαρτυρία: οι ισορροπίες που τηρούνται δηλώνουν τη δόκιμη πείρα του αφηγητή. Το εγώ διαχέεται στους πανταχού παρόντες άλλους, κρατώντας όμως στοιχεία ικανά και αναγκαία για να το αυτοπροσδιορίσουν όποτε και εάν χρειαστεί. Η ροή του λόγου αδιάπτωτη. Βουτιά στο ζέον τώρα, αλλά και επισκέψεις στο συλλογικό κεκτημένο παλαιών παθών και κριμάτων. Δεν κρύβεται η εμπειρία του συγγραφέα: ο στοχασμός δεν διαφθείρει τους άλλους δομικούς συντελεστές του κειμένου, ούτε εκφυλίζει το μυθιστόρημα σε ψευδο-δοκίμιο του συρμού.
 

www.nerit.gr