• Ο Χρήστος Παπαδημητρίου με χαρακτηριστική μαεστρία παρουσιάζει στο αναγνωστικό κοινό ένα ιδιαίτερα συναισθηματικά φορτισμένο ανάγνωσμα που αγγίζει με σεβασμό την ιστορία του Άουσβιτς, χωρίς όμως να αναλώνεται γύρω από τις δραματικές μνήμες του. Ενδιαφέρουσα πλοκή, με αρκετές ανατροπές κι έναν διχασμένο ως προς τα συναισθήματα και την προσωπική του ζωή ήρωα. Εντυπωσιακή είναι επίσης η παρουσίαση των γεγονότων με τις σύντομες αναδρομές στο παρελθόν που δεν προδίδουν το τέλος παρά μόνο όταν πλησιάζει η λύση (όπως κάθε αστυνομικό βιβλίο που σέβεται τον εαυτό του), δίνοντας την ευκαιρία στον ασκημένο αναγνώστη του είδους να αντιληφθεί ή έστω να υποψιαστεί τι πραγματικά συνέβη.

καλοτάξιδο

Πολύ καλή προσπάθεια, περιμένουμε την επόμενη δουλειά του επιθεωρητή Ζακέ!

Η αλήθεια είναι ότι εκτός από τον Πέτρο Μάρκαρη δεν έχω διαβάσει κανέναν άλλον Έλληνα συγγραφέα αστυνομικού μυθιστορήματος. Επέλεξα το βιβλίο του Χρήστου Παπαδημητρίου γιατί μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρουσα η υπόθεσή του. Πράγματι θα μπορούσε να είναι ένα πολύ αξιόλογο βιβλίο πρώτον γιατί πραγματεύεται ένα πολύ ενδιαφέρον και διαχρονικό θέμα, τις θηριωδίες των Γερμανών έναντι των Εβραίων κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και δεύτερον γιατί η πλοκή του σου κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον. Δυστυχώς όμως το αποτέλεσμα δεν ήταν το αναμενόμενο. Θα επιθυμούσα ο συγγραφέας να αφήσει την ιστορία να εξελιχθεί δίνοντας περισσότερες λεπτομέρειες, αναλύοντας περισσότερο τους χαρακτήρες και τα περιστατικά. Καθ’ όλη την ανάγνωση είχα συνεχώς την αίσθηση ότι διαβάζω την περίληψη ή το προσχέδιο ενός βιβλίου, συνεχώς μου έλειπαν όλο και περισσότερα στοιχεία από τα γεγονότα. Ακόμα και τώρα που έχει ήδη περάσει ήδη μία εβδομάδα από τότε που το τελείωσα έχω αποκομίσει την εντύπωση ότι γράφτηκε βεβιασμένα και ενώ ο συγγραφέας είχε την ιστορία σωστά δομημένη στο μυαλό του δεν την αποτύπωσε όπως θα έπρεπε στο χαρτί.

Με μια αριστουργηματική μουσική υπόκρουση, το "Χειμώνα" από το κονσέρτο των "Τεσσάρων Εποχών" του Βιβάλντι, ανοίγει η αυλαία της αστυνομικής υπόθεσης. Ένας φόνος που λαμβάνει χώρα μπροστά στα μάτια δεκάδων θεατών χωρίς κανείς να δει τον δολοφόνο. Ένα θύμα που αποδέχεται το θάνατο που πλησιάζει και αποφασίζει να "φύγει" με αξιοπρέπεια. Ένας επιθεωρητής που αρνείται να δεχτεί το αυτονόητο και παλεύει να βρει την άκρη του νήματος. Ο επιθεωρητής Πωλ Ζακέ αναλαμβάνει την εξιχνίαση της υπόθεσης. Τα στοιχεία δεν επαρκούν και όλα οδηγούν σε αδιέξοδο. Η υπόθεση κλείνει επίσημα. Μια φωτογραφία θα αλλάξει ξαφνικά τα δεδομένα και θα ανατρέψει τη ζωή του αστυνόμου. Το κυνήγι του δολοφόνου ξεκινά. Μια επικίνδυνη ακροβασία ανάμεσα σε δύο διαφορετικές εποχές επιχειρεί ο συγγραφέας Χρήστος Παπαδημητρίου, καθώς κινείται παράλληλα στα χρόνια του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου και στα μέσα της δεκαετίας του 60. Ένα εγχείρημα που κατα την αποψη μου δεν στέφεται με απόλυτη επιτυχία . Η πλοκη σχεδον προβλέψιμη παρα την φιλοτιμη προσπάθεια του συγγραφεα . Τα κομμάτια του παζλ ξεδιπλώνονται , μεταφέροντας τον αναγνώστη στα Γαλλοελβετικά σύνορα, στο Παρίσι, στο Άουσβιτς, στη Λωζάννη, στο Σαιντ Μόριτς, στη Μασσαλία, στην Τοσκάνη. Με λόγο απλό το "Έγκλημα χωρίς δολοφόνο" προσπαθει να καθηλώσει τον αναγνωστη χωρις να τα καταφερνει παντα. Ευτυχως σωζεται απο μια ανατροπη στα τελευταια κεφαλαια. Ειχα την ελπιδα πως οσο το διαβαζα , οι ιστορίες θα πλέκονταν μεταξύ τους και οι περιγραφές θα ηταν καθαρές, διαυγείς, γεμάτες ένταση. Δυστυχως ομως κατα την ταπεινη μου κριση αυτο δεν εγινε.

Έχοντας διαβάσει την περίληψη αυτού του βιβλίου και εντυπωσιασμένη από το καταπληκτικό εξώφυλλο, περίμενα την έκδοσή του (η οποία καθυστέρησε αρκετά) με ανυπομονησία, ήδη για τον 1ο «Μαραθώνιο»... Τελικά, δυστυχώς, δεν εντυπωσιάστηκα το ίδιο όταν το διάβασα. Ο συγγραφέας είχε στα χέρια του μια δυνατή ιστορία, που θα μπορούσε να γίνει ένα καθηλωτικό ανάγνωσμα, όμως κάπου -για άγνωστο λόγο- φαίνεται να «έχασε το δρόμο». Δεν είμαι σίγουρη τι ακριβώς είναι «λάθος», όμως το βιβλίο δεν καταφέρνει να συναρπάσει, τουλάχιστον εμένα. Είναι λυτρωτικό, πάντως, το γεγονός ότι όλοι οι εγκληματίες σ’ αυτό βρίσκουν τελικά αυτό που τους αξίζει, έστω κι από άλλους από εκείνους που έβλαψαν τόσο πολύ.