×

Δεν υπάρχουν προϊόντα στο καλάθι αγορών σας.

{{item.custom_attributes.author}}
Ποσότητα: {{item.quantity}}
{{item.total_price}} {{item.total_discounted_price}}
×
Υποσύνολο:
{{order.discounted_cost}}
Έκπτωση Προσφοράς:
{{order.promo_discount}}
Έκπτωση Κουπονιού:
{{order.extra_discount}}
Κόστος Αποστολής:
{{order.shipping_cost}}
Επιβάρυνση Πληρωμής:
{{order.payment_cost}}
ΣΥΝΟΛΟ:
{{order.final_cost}}
{{ product.title }}
{{ product.custom_attributes.author }}
{{ product.price }} {{ product.discounted_price }}
×
×
ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΟΙ ΔΙΕΥΘΥΝΣΕΙΣ ΜΟΥ ΟΙ ΠΑΡΑΓΓΕΛΙΕΣ ΜΟΥ ΤΑ EBOOKS ΜΟΥ ΤΟ ΠΡΟΦΙΛ ΜΟΥ ΑΠΟΣΥΝΔΕΣΗ
ΤΟ ΞΑΝΘΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΗΣ ΣΑΝΤΟΡΙΝΗΣ
22/06/2018
ΤΟ ΞΑΝΘΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΗΣ ΣΑΝΤΟΡΙΝΗΣ
Η συνθέτρια Νένα Βενετσάνου γράφει για το βιβλίο της Μαρίζας Κωχ, μια εξομολογητική αφήγηση για την παιδική της ηλικία.

Πάντα η Μαρίζα μάς εκπλήσσει και πάντα για καλό.

Όταν τηλεφωνηθήκαμε για να με προσκαλέσει να προλογίσω το βιβλίο της, μου λέει «για να δεις πώς μεγάλωσα τη Μαρίζα…». Τη ρώτησα λοιπόν εάν αυτός είναι και ο τίτλος του βιβλίου… «Όχι» μου λέει. Κρίμα, γιατί γνωρίζοντας πόσες φορές έχει γλιτώσει η ίδια τον εαυτό της θα μπορούσε να ήταν, αλλά η Μαρίζα έχει τον δικό της τρόπο σκέψης.

Έχοντας γλιτώσει από πολλούς θανάτους, τον φυσικό θάνατο σε σχέση με άλλα παιδιά που χάθηκαν στον πόλεμο και στον Εμφύλιο, την υιοθεσία, που νεκρώνει την οικογενειακή ρίζα, τον θάνατο του μυαλού  που θα μπορούσε να προκαλέσει η διαμονή της στο ψυχιατρείο, είχε το δικό της φως που την καθοδηγούσε στον δύσκολο δρόμο της.

Πάνω σε μια συζήτηση μου ομολόγησε «ξέρεις, δεν έχω πάει ούτε μία μέρα σχολείο»!!! «Και πώς έγινε» της λέω «αυτό το θαύμα και το γλίτωσες;» «Κοίταξε» μου απαντά «δεν μπορούσα να καθίσω σε μια μεριά. Έτρεχα, χανόμουν στα χωράφια και ο παππούς μου που ήταν  παπάς με μάζευε στην εκκλησία, εκεί έμαθα ό,τι έμαθα…»

Έμαθε να διαβάζει, να  μιλά ωραία και με συνοχή, να γράφει τους στίχους των τραγουδιών της και τώρα να γράφει και  βιβλία… Πάντα θαύμαζα την ικανότητά της να απομνημονεύει και θυμήθηκα αυτό που μου είχε πει κάποτε με τον δικό της ξεχωριστό  χιούμορ: «Ξέρεις, είμαι  δόκτωρ στους αναλφάβητους».

Η Μαρίζα έχει εξυπνάδα,  θάρρος,  γενναιοδωρία, οξυδέρκεια, σεμνότητα και πολλά άλλα χαρίσματα, όπως το χάρισμα της επικοινωνίας, που το συνδυάζει δεξιοτεχνικά με τη νησιωτική  εσωστρέφεια που σε  κάνει να πειθαρχείς σε ανθρώπους και στη φύση. Η Μαρίζα πειθάρχησε  στη  φωνή του τοπίου που την περιέβαλε και στη γυναικεία της υπόσταση. Άνθρωπος ταχύτατης αντίληψης, ακούραστη μέλισσα, εξελίχθηκε σε μια πραγματική και άοκνη βασίλισσα στον χώρο της μουσικής, μεταλαμπαδεύοντας τη δύναμη και τη σιγουριά της.

Η Μαρίζα ευτυχώς που δεν πήγε σχολείο και εκπαιδεύτηκε στο να ακούει, να βλέπει, να οσφραίνεται, να γεύεται, να αγγίζει τον κόσμο που την περιβάλλει, αυτό τελικά την κάνει αξιόπιστη εκπαιδεύτρια. Χρησιμοποιεί τις πέντε της αισθήσεις, έτσι όπως από πάντα οι άνθρωποι το έκαναν σε κλειστές, θα έλεγα, ασφυκτικές κοινότητες. Η ωραία φωνή της ήταν το θείο δώρο της φύσης, το τραγούδι έγινε το δικό της δώρο προς τους ανθρώπους και δεν είναι τυχαίο που εκτός από το εκπαιδευτικό της έργο έχει και σημαντική φιλανθρωπική δραστηριότητα ως καλλιτέχνης.

Το γράψιμο ενός βιβλίου είναι γι’ αυτήν υπέρβαση και ένα δώρο προς εμάς. Στο βιβλίο της δεν κρύβει τον πόνο, τα τραύματα, την ανέχεια, αντίθετα τα εξηγεί όλα, μέσα από την παιδική ζωή της, την οποία  κατόρθωσε από εφιάλτη να τη μεταστρέψει σε περιπέτεια, μια περιπέτεια στην οποία νικά ο καλός, γιατί η Μαρίζα έμαθε από νωρίς να ξεχωρίζει τον καλό από τον κακό, κάτι που τα σημερινά παιδιά υπερπροστατευμένα και τηλεκατευθυνόμενα δεν μπορούν εύκολα να ξεχωρίσουν. Το βιβλίο που διάβασα είναι μια δυνατή μαρτυρία που σε καθοδηγεί προς την ελευθερία και η Μαρίζα οδήγησε εκεί τον εαυτό της, με τη δύναμη της πίστης και πάνω απ’ όλα με τη δύναμη της Τέχνης της.

Παρακολούθησα πολλά βίντεο με τη Μαρίζα να διδάσκει μικρούς ακροατές. Μεταδίδει στα παιδιά θάρρος, φρόνημα, καλλιεργεί τη συμμετοχή, φροντίζοντας να την προσέχουν και να μη βαριούνται. Δεν είναι το ότι βάζει τα παιδιά να αγγίξουν τα μουσικά όργανα, να τα ξεχωρίσουν, να παίξουν με αυτά, να απαντήσουν στις απορίες της κ.λπ., κάνει κάτι σημαντικότερο από αυτά τα κλισέ της εκπαίδευσης. Βάζει στόχο να  διδάξει στα παιδιά την άφοβη και αβίαστη έκφραση της χαράς. Τα διδάσκει με το παράδειγμά της να διαχειρίζονται τη χαρά και τα παράγωγα της χαράς, την αυτάρκεια, τον ενθουσιασμό, τη γενναιοδωρία, τον σεβασμό στον διπλανό μας και το κατορθώνει επειδή οδηγεί την προσοχή των παιδιών, όχι τόσο στα αντικείμενα που χρησιμοποιεί όσο στο πρόσωπό της, σε αυτήν την ίδια.

Τα μαθήματά της είναι αληθινές παραστάσεις, με κανονικό εκπαιδευτικό σενάριο, το οποίο όμως τα παιδιά δεν το αντιλαμβάνονται ως μάθημα, αλλά ως δώρο από μια μητρική φιγούρα και θέλουν να χωθούν στην αγκαλιά της, να μυρίσουν τα μαλλιά της, να τους χαϊδέψει το κεφάλι, να τους χαρίσει ένα χαμόγελο, να τους προσφέρει κάτι να φάνε και όλα αυτά μαζί, έτσι όπως πρέπει ένα παιδί να τα παίρνει, για να αποκτήσει αυτοπεποίθηση και θάρρος. Τα παιδιά φεύγουν ευχαριστημένα από τα μαθήματά της, ζωηρά, αναψοκοκκινισμένα, χορτάτα.                                     

Το βιβλίο της Μαρίζας κατά τη γνώμη μου αγγίζει άλλες ηλικίες από αυτές που απευθύνονται τα μουσικά της προγράμματα, αγγίζει τους εφήβους. Με το ίδιο σύστημα που διδάσκει τη χαρά για τη ζωή στα μικρά παιδιά, το βιβλίο της ανοίγει την ψυχή σ’ αυτό το δύσκολο κοινό, που αναζητά την αλήθεια. Πιστεύω πως το βιβλίο πρέπει να διαβαστεί από τους εφήβους -κορίτσια και αγόρια- αλλά και από νέους γονείς. Με το κεφάλαιο αυτό της ζωής της που παραθέτει εδώ, διδάσκει την επιβίωση, αλλά χωρίς την κακία, χωρίς την εκδικητικότητα, χωρίς την αγνωμοσύνη και άλλα ταπεινά και βρόμικα συναισθήματα, που εμποδίζουν την επικοινωνία μας με τους άλλους και καταδικάζουν τον άνθρωπο στην απομόνωση και στις φοβίες.

Η Μαρίζα γίνεται το παράδειγμα μέσα από την αληθινή ζωή της και η μαρτυρία της που δεν σηκώνει διάψευση δημιουργεί το σίγουρο έδαφος που έχει ανάγκη και η σύγχρονη λογοτεχνία. Το μέλλον της λογοτεχνίας είναι στις μαρτυρίες και το βιβλίο της Μαρίζας προέρχεται απ’ το μέλλον.

Νένα Βενετσάνου