Ο αστυνόμος Χάρης Νικολόπουλος σήκωσε τα μάτια από το χοντρό βιβλίο που είχε μπροστά του. Ήπιε την τελευταία γουλιά από το διπλό καπουτσίνο του και αναζήτησε τον νεαρό σερβιτόρο για να παραγγείλει ένα χυμό ανάμεικτο.

               Η πόρτα του μικρού καφέ άνοιξε και το κύμα παγωμένου αέρα έφερε μέσα δύο νεαρούς, απ’ αυτούς με τα χοντρά κοκάλινα γυαλιά και τα ριγέ μπλουζάκια. Να δεις πώς τους έλεγε η Μαρίτα… α ναι, χίπστερς! Οι νεοφερμένοι κάθισαν στο τελευταίο άδειο τραπεζάκι, δίπλα στην τζαμαρία, και ο πιο μουρτζούφλης από τους δυο άνοιξε το σακίδιό του κι άρχισε να ψαχουλεύει το εσωτερικό. Ένα τέτοιο σακίδιο πρέπει να αγοράσω, συλλογίστηκε ο Χάρης. Δεν γίνεται να κουβαλάω συνέχεια τα βιβλία μου στο χέρι κι όταν τα βάζω σε σακούλες, νιώθω σαν να έχω γυρίσει μόλις από τη λαϊκή. Και αφού δεν χωράνε στις τσέπες μου, κάπου πρέπει να τα βάζω. Η Μαρίτα τον είχε αποτρέψει απ’ αυτή την ιδέα, σχολιάζοντας ότι το σακίδιο δεν ταίριαζε στο ενδυματολογικό του στιλ (ποιο στιλ; είχε αναρωτηθεί ο Χάρης), και τον είχε προειδοποιήσει ότι όταν κουβαλάς σακίδιο, έχεις την τάση να το γεμίζεις με χιλιάδες άχρηστα πράγματα.

               Μισοκλείνοντας τα μάτια σαν καουμπόης σε μονομαχία, ο μουρτζούφλης έβγαλε με μια ταχυδακτυλουργική κίνηση ένα περίεργο αντικείμενο από το σακίδιο και το τοποθέτησε δίπλα στη ζαχαριέρα. Ο φίλος του χαμογέλασε αμυδρά, έχωσε το χέρι του στη φαρδιά τσέπη του γκρίζου, γεροντίστικου παλτού του και μ’ ένα voilà! εμφάνισε στην παλάμη του ένα ίδιο αντικείμενο.

                Τι καινούργιο γκάτζετ είναι τούτο! απόρησε ο Χάρης, ο οποίος συχνά ένιωθε τεχνολογικά παλαιολιθικός. Από τις διαστάσεις του, αυτό το πράγμα δεν δείχνει για cd ούτε για μικρό tablet. Λες να είναι κανένα κινητό υψηλής τεχνολογίας, απ’ αυτά που σου φτιάχνουν καφέ και σου τον σερβίρουν με κουλουράκια; Ή μήπως είναι μηχανή ανάγνωσης, σαν αυτά τα kindle; Ό,τι κι αν είναι, θέλω κι εγώ ένα τέτοιο!

                Διάφορα σενάρια περνούσαν από το μυαλό του. Πώς να πλησιάσει τους χίπστερ για να τους ρωτήσει από πού είχαν αγοράσει το γκάτζετ, χωρίς να φανεί αδιάκριτος; Χαμένος στις σκέψεις του, δεν πρόσεξε τη χυμώδη μελαχρινή τριαντάρα που είχε σταθεί δίπλα του. Ευγενικά, η κοπέλα του ζήτησε την άδεια να καθίσει στο τραπέζι του, αφού όλα τα άλλα ήταν πιασμένα. Ο Χάρης τράβηξε αμέσως την καρέκλα του για να της κάνει χώρο. Εκείνη κάθισε και σκαλίζοντας ένα τοσοδά τσαντάκι που είχε περασμένο χιαστί στον ώμο της, έβγαλε από μέσα… ένα ίδιο αντικείμενο! Τώρα που το έβλεπε από κοντά, ο Χάρης υπολόγισε ότι πρέπει να ήταν 12 cm x 16-17 cm. Προσέχοντας την περιέργειά του, η νόστιμη μελαχρινή τού χαμογέλασε και δυο λακκάκια σχηματίστηκαν στα μάγουλά της. Κατόπιν, γλίστρησε το αντικείμενο προς το μέρος του. Βιβλίο τσέπης ήταν τελικά! Τα γαλάζια μάτια του Χάρη φωτίστηκαν όταν διάβασε τον τίτλο: Αυτή η γλυκιά αρρώστια της Πατρίτσια Χάισμιθ.

                «Σας αρέσουν κι εσάς τα αστυνομικά βιβλία;» ρώτησε την κοπέλα και πρόσθεσε «Θα μου επιτρέψετε να σας κεράσω έναν καφέ; Δεν γνωρίζω συχνά αναγνώστριες της Χάισμιθ».

                Δύο καφέδες αργότερα και έπειτα από μια άκρως ενδιαφέρουσα συζήτηση με τη Μάνια, η οποία έκανε το διδακτορικό της στην έννοια του κακού όπως αποτυπώνεται στα βιβλία της Χάισμιθ, ο Χάρης πηγαίνοντας στις τουαλέτες, διάβασε στα πεταχτά τους τίτλους των βιβλίων πάνω στο τραπέζι των χίπστερ. Ένας Ίαν Ράνκιν και μια Τζίλιαν Φλιν. Αύριο, πριν το γραφείο, να περάσω από ένα βιβλιοπωλείο για να προμηθευτώ τους νέους τίτλους των pocket books που έβγαλε το Μεταίχμιο, σημείωσε νοερά. Έχει δίκιο η Μαρίτα· δεν θα μου πήγαινε το σακίδιο.
Χίλντα Παπαδημητρίου