Το αφήγημα της Ανί Ερνό θα μπορούσε κάλλιστα να φέρει τον υπότιτλο «Αυτοψία του πάθους». H ερωτική ιστορία είναι η δική της, αυτή που η συγγραφέας έζησε σαν μια «εμμονή» και την οποία περιγράφει χωρίς κανένα αίσθημα ντροπής.

«Από πέρυσι τον Σεπτέμβρη, δεν έκανα τίποτε άλλο απ’ το να περιμένω έναν άντρα…» ομολογεί παραδομένη στη σαγήνη. Κάτι ανάλογο έλεγε και ο Ρολάν Μπαρτ: «Είμαι ερωτευμένος; - Ναι, εφόσον περιμένω». Κι αυτή η προσμονή κυριεύει την ηρωίδα του βιβλίου, για μήνες ολάκερους, σε βαθμό που οτιδήποτε άλλο της φαίνεται ανούσιο, άσκοπο, ακόμα και ενοχλητικό.
Και ο εραστής, ο παντρεμένος γοητευτικός Ρώσος διπλωμάτης, είναι πάντα «άπιαστος», συγκρατημένος σε ό,τι αφορά την έκφραση των συναισθημάτων του, παραδομένος μόνο τις ώρες που τον προστάζει η σάρκα, ενώ εκείνη, συνεπαρμένη, διαβάζει τα σημάδια (κάποια πραγματικά, κάποια άλλα αποκυήματα της φαντασίας) της απομάκρυνσης του εραστή της και προπάντων ζει μες στον φόβο ότι κάποια μέρα εκείνος θα φύγει μακριά, θα την εγκαταλείψει.

Στο Πάθος η Ερνό επιβεβαιώνει μια μεγάλη αλήθεια: κανείς δεν αφιερώνει τον χρόνο του, την καρδιά του, το κορμί του, το είναι του ολόκληρο, αν δεν τον έχει κυριέψει ο έρωτας. Ο μεγάλος έρωτας υπερβαίνει τον πόθο, στην πιο ακραία μορφή του ταυτίζεται με τον θάνατο γιατί ο χωρισμός φαίνεται αν όχι αδιανόητος, τουλάχιστον ανυπέρβλητος. Μια τέτοια έλξη για την ανυπαρξία συνάδει απολύτως με τον μηχανισμό του πάθους, εφόσον το καθετί γίνεται στέρηση, απουσία.
Το Πάθος, που με μια μεγαλειώδη απλότητα έγραψε η Ανί Ερνό, κρύβει μέσα του σκοτάδια. Μια γυναίκα αγάπησε παράφορα έναν άντρα. Οι περιστάσεις τούς χωρίζουν. Καμιά ελπίδα, καμιά προοπτική για το μέλλον.

Και μετά; Μετά, υπάρχει η ανάμνηση, ή μάλλον η κατάπληξη από μια περιπέτεια στοιχειωμένη από ένα άμετρο συναίσθημα. Μετά, έρχεται ο χρόνος της γραφής, ο χρόνος που εμπνέει τον μύθο.
Μετά, υπάρχουν οι λέξεις που η Ερνό τις συλλέγει μία μία, βυθισμένη στην παραίσθηση και στη χίμαιρα. Έτσι, μια προσωπική ιστορία μεγαλώνει, γίνεται οικουμενική, μεταφέρεται σε ένα σύμπαν όπου δεν υπάρχει τίποτε άλλο πέρα από τον απτό έρωτα, που γίνεται βίαια πραγματικός.

Απομονωμένη μες στο πάθος, η Ερνό αφουγκράζεται το παραμικρό ίχνος που της μιλά για τον έρωτά της. Όλα αποκτούν μια διάσταση φανταστική: αρώματα, κομψά φορέματα, ψηλοτάκουνες γόβες, ζαρτιέρες και δαντελένια εσώρουχα, ακριβά κρασιά, εκλεκτά εδέσματα, ένας καταιγισμός από πρωτόγνωρα γι’ αυτήν πράγματα την κρατούν σε τούτο τον σταματημένο χρόνο όπου μόνο το άγγιγμα και η φωνή του Άλλου μετράει.
Η γραφή γίνεται άρρηκτα συνδεδεμένη με το πάθος της. Μια λεπτή γραφή που μετουσιώνει το πάθος σε Λόγο, το κάνει αιώνιο, άφθαρτο.

Ένα αριστουργηματικό βιβλίο για το ερωτικό πάθος, αλλά και για το ατέρμονο πάθος της γραφής.

Ρίτα Κολαΐτη

Αποσπάσματα από το βιβλίο
Ξέρω πολύ καλά ότι δεν έχω να περιμένω τίποτα από τη γραφή, η οποία, σε αντίθεση με την πραγματική ζωή, αποκλείει το απρόσμενο. Το να συνεχίσω να γράφω είναι όμως κι ένας τρόπος για ν’ αποδιώχνω την αγωνία που μου προξενεί η ιδέα ότι κάποιοι άλλοι θα διαβάσουν το κείμενό μου. Όσο ένιωθα την ανάγκη να γράφω, αυτό το ενδεχόμενο δεν με απασχολούσε. Αλλά τώρα που ικανοποίησα αυτή την ανάγκη, κοιτάζω τις γραμμένες σελίδες με έκπληξη ανάμεικτη με κάτι σαν ντροπή, ένα αίσθημα που –αντιθέτως– δεν το ένιωσα ποτέ όταν ζούσα το πάθος μου ή όταν το εξιστορούσα με κάθε λεπτομέρεια.

………………………………………………………………………………………………………………………………………………

Και τώρα ακόμη, μπρος στις σελίδες τις γεμάτες ορνιθοσκαλίσματα, δυσανάγνωστα για όλους εκτός από μένα, μπορώ να πιστεύω ότι πρόκειται για κάτι το ιδιωτικό, το σχεδόν παιδιάστικο, που δεν έχει καμιά απολύτως βαρύτητα – όπως οι ερωτικές εξομολογήσεις και οι άσεμνες φράσεις που έγραφα στις πίσω σελίδες του τετραδίου μου την ώρα του μαθήματος ή οτιδήποτε άλλο γράφουμε γαλήνια, με πλήρη ατιμωρησία, εφόσον δεν υπάρχει καμιά πιθανότητα να διαβαστεί. Όταν αρχίσω να δακτυλογραφώ το κείμενο, όταν μου φανερωθεί με τυποποιημένους χαρακτήρες, η αθωότητά μου θα έχει τελειώσει.