H Άστριντ Χολέιντερ είναι η αδερφή ενός Ολλανδού μαφιόζου που ρισκάρει τη ζωή της για να τον ξεσκεπάσει. Ο Χάρντι Ρόντενστοκ είναι ίσως ο μεγαλύτερος απατεώνας συλλέκτης κρασιού. Η Έιμι Μπίσοπ είναι μια σπάνια περίπτωση μαζικής δολοφόνου, με ένα θανάσιμο μυστικό στο παρελθόν της.  
Οι τρεις αυτοί άνθρωποι ζωντανεύουν στο νέο βιβλίο του συγγραφέα και βραβευμένου αρθρογράφου Patrick Radden Keefe με τίτλο Καθάρματα: Απατεώνες, δολοφόνοι, επαναστάτες και εγκληματίες – 12 αληθινές ιστορίες. Τα δύο προηγούμενα βιβλία του, το Μην πεις λέξη: Βία και προδοσία στη Βόρεια Ιρλανδία – Η κρυφή ιστορία του IRA, που έχει θέμα τις Ταραχές στη Βόρεια Ιρλανδία, και το Empire of pain: The secret history of the Sackler Dynasty, που αναφέρεται στην οικογένεια Σάκλερ και το πώς οδήγησε την Αμερική στην κρίση των οπιοειδών, έγιναν μπεστ σέλερ.
Στα Καθάρματα η έμφαση δίνεται στους εγκληματίες (από έναν χρηματιστή που εμπλέκεται σε μια υπόθεση αθέμιτης εκμετάλλευσης εμπιστευτικών πληροφοριών μέχρι τον Ελ Τσάπο), ωστόσο οι ιστορίες καλύπτουν μια ευρεία γκάμα ανθρώπων, μεταξύ άλλων και τον διάσημο σεφ Άντονι Μπουρντέν, έναν τεχνικό υπολογιστών που αποκάλυψε τα μυστικά μιας ελβετικής τράπεζας, την καλύτερη, ίσως, δικηγόρο για υποθέσεις με κατηγορίες που επισείουν τη θανατική ποινή, η οποία υπερασπίστηκε τον βομβιστή του Μαραθωνίου της Βοστόνης, και τον τηλεοπτικό παραγωγό Μαρκ Μπερνέτ, που επανέφερε στο προσκήνιο τον Ντόναλντ Τραμπ με την εκπομπή The Apprentice. Ο Keefe μίλησε στους Los Angeles Times και αναφέρθηκε στους θεματικούς συνδέσμους των ιστοριών του, στην τέχνη του να προσελκύεις τον ενδιαφέρον των αναγνωστών για διάφορα θέματα, στα όρια που υπάρχουν σε αυτά που μπορεί να πετύχει ένας δημοσιογράφος.

Τι αντιπροσωπεύουν για την καριέρα σας οι ιστορίες αυτές και πώς συνδέονται μεταξύ τους;
Μου αρέσει πολύ όταν έχω την ευκαιρία να γίνομαι επαγγελματίας ερασιτέχνης. Περνάω από το ένα θέμα στο άλλο, επικεντρώνομαι σε μια ιστορία, αφιερώνω τρεις με έξι μήνες σ’ αυτήν κι έπειτα προχωράω στο επόμενο θέμα. Δεν νιώθω ποτέ ότι κυνηγάω ένα συγκεκριμένο θέμα ή έναν συγκεκριμένο άνθρωπο, αλλά όποια ιστορία έχει ενδιαφέρον. Πίστευα ότι είχα ελεύθερη βούληση όταν διάλεγα τις ιστορίες, όμως κοιτάζοντας πίσω διαπίστωσα ότι επιστρέφω σε λίγα, συγκεκριμένα θέματα.
Με συναρπάζουν οι κατηγορίες που έχουμε για το τι είναι νόμιμο και τι παράνομο, για αυτό που αποκαλούμε έγκλημα, για το πώς ορίζουμε όλα τα παραπάνω. Ανέκαθεν με ενδιέφεραν η άρνηση και οι ιστορίες που λένε οι άνθρωποι στον εαυτό τους, στους συγγενείς, στον ευρύτερο κοινωνικό τους κύκλο για να εκλογικεύσουν τις ειδεχθείς πράξεις τους. Τα θέματα επαναλαμβάνονται, αλλά ελπίζω ότι οι χαρακτήρες και η ζωή τους παρουσιάζουν μια ποικιλία.

Στη δουλειά σας προσπαθείτε απλώς να αφηγηθείτε ενδιαφέρουσες ιστορίες ή ελπίζετε να προκαλέσετε μια αλλαγή;
Δεν σκέφτομαι ποτέ τον αντίκτυπο που μπορεί να έχει μια ιστορία. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου ακτιβιστή, ακόμα κι αν βρω κάτι εξοργιστικό και σαστίσω που οι άλλοι δεν είναι εξοργισμένοι. Ως δημοσιογράφος, δουλειά μου είναι να συγκεντρώνω στοιχεία, να λέω μια συναρπαστική ιστορία, να εγείρω το ενδιαφέρον των ανθρώπων.
Κάποιες φορές επηρεάζεις την πραγματικότητα με αυτό που κάνεις, και είναι ευχάριστο, αλλά τις περισσότερες φορές απλώς περιγράφεις τον κόσμο, δεν τον αλλάζεις. Αλλά και όταν κάτι αλλάζεις, τότε αυτό είναι κάτι μικρό.

Δεν είναι απογοητευτικό όταν οι πλούσιοι και ισχυροί τελικά τη γλιτώνουν;
Είναι ένα χαρακτηριστικό της παράξενης χώρας στην οποία ζούμε. Μια εταιρεία που είναι σάπια κάποιες φορές παραδέχεται την ενοχή της και οι άνθρωποί της είτε ομολογούν την εμπλοκή τους είτε καταδικάζονται, εκείνοι όμως που κινούν τα νήματα από την κορυφή της πυραμίδας καταφέρνουν τελικά να αποφύγουν τις νομικές ευθύνες.
Αυτό ίσχυε για την οικογένεια Σάκλερ* ή, εν προκειμένω, για τον (δισεκατομμυριούχο) Στίβεν Α. Κοέν και τις κατηγορίες εναντίον της εταιρείας του, της SAC, για αθέμιτη εκμετάλλευση πληροφοριών. Ως δημοσιογράφος, μπορώ να κάνω διεξοδική έρευνα και να γράψω ένα κείμενο σχετικά με τις προσπάθειες της κυβέρνησης να τον ξεσκεπάσει, αν και μη επιτυχείς, κι εσείς, αφού το διαβάσετε, να σχηματίσετε γνώμη επ’ αυτού.

Όταν γράφετε για θέματα όπως οι ελβετικές τράπεζες, η αθέμιτη εκμετάλλευση πληροφοριών ή τα συλλεκτικά κρασιά, έχετε κατά νου τους αναγνώστες που έχουν πλήρη άγνοια για το εκάστοτε θέμα;
Ένα πράγμα με το οποίο αγανακτώ ως αναγνώστης είναι όταν αυτός που γράφει ένα κείμενο ναι μεν κάνει διεξοδική έρευνα, αλλά φαίνεται σαν να σπρώχνει όλα τα στοιχεία προς το μέρος μου. Κατά τη γνώμη μου η απόλαυση βρίσκεται στην απόσταξη. Δεν υπάρχει περίπτωση να διαβάσετε ένα δικό μου κείμενο που έπειτα από ένα συναρπαστικό κομμάτι, με γλαφυρή γραφή, να ακολουθεί ένα κατεβατό που να λέει: «Και τώρα, χίλιες λέξεις για την ιστορία του καλαμποκιού».
Αυτό που πάντα υπενθυμίζω στον εαυτό μου είναι ότι παίρνω συνεντεύξεις από ανθρώπους που είναι ειδικοί σε ένα θέμα ή το γνωρίζουν πολύ καλά, οι αναγνώστες μου όμως ίσως και να μην έχουν την παραμικρή ιδέα. Στο σκάνδαλο της αθέμιτης εκμετάλλευσης εμπιστευτικών πληροφοριών, η δίκη καλυπτόταν σε καθημερινή βάση από τις στήλες με τα επιχειρηματικά νέα, ένιωσα παρ’ όλα αυτά ότι υπήρχε μια άλλη εκδοχή της ιστορίας, πολύ πιο «οπερατική». Οπότε δεν έπαψα να επαναλαμβάνω στον εαυτό μου: «Δεν γράφεις για εκείνους που διαβάζουν τα επιχειρηματικά νέα, αλλά για κάποιους που βλέπουν ένα κείμενο με θέμα την αθέμιτη εκμετάλλευση εμπιστευτικών πληροφοριών και γυρίζουν σελίδα». Μπορώ να κερδίσω αυτούς τους αναγνώστες και να τους παρασύρω σε ένα καθαρά ανθρώπινο δράμα;

Τι είναι αυτό που σας ελκύει αρχικά, η ευρύτερη αφήγηση ή οι άνθρωποι;
Οι άνθρωποι, οι χαρακτήρες. Είναι περίεργο να τους αποκαλούμε «χαρακτήρες», αλλά εμπνέομαι από την αφηγηματική εξιστόρηση. Αν, ως αναγνώστης, διαλέξω ένα βιβλίο για κάποια περίοδο της Ιστορίας ή για κάτι σχετικό με τη φύση ή για ένα σύνθετο πολιτικό ζήτημα και διαβάσω χίλιες λέξεις χωρίς να συναντήσω ένα ανθρώπινο ον, τότε χάνω το ενδιαφέρον μου. Νομίζω ότι είμαστε προγραμματισμένοι να επεξεργαζόμαστε πληροφορίες με τη μορφή ανθρωποκεντρικών ιστοριών.

Χρησιμοποιήσατε τη λέξη «χαρακτήρες». Δεν ανησυχείτε μήπως μια δραματουργική αφήγηση μπορεί να θολώσει τα νερά και οι αναγνώστες να ξεχάσουν ότι διαβάζουν για αληθινούς ανθρώπους;
Χρησιμοποιώ καταφανώς τεχνικές των μυθιστορημάτων: από πού αρχίζω την ιστορία, ποια είναι η δομή, το στήσιμο των χαρακτήρων, το σασπένς, η απόκρυψη της πληροφορίας. Τα νερά θολώνουν όταν κλέβεις, όταν ξεφεύγεις από τα αληθινά δεδομένα που έχεις συλλέξει.
Δεν μπήκα ποτέ στον πειρασμό να κάνω κάτι τέτοιο. Προσπάθησα να γράψω μυθοπλασία στο πανεπιστήμιο κι απέτυχα. Δεν θα μπορούσα να επινοήσω τα περισσότερα απ’ όσα ανακαλύπτω κάνοντας ρεπορτάζ. Αν βάλεις κάποιες από αυτές τις λεπτομέρειες σε ένα μυθιστόρημα, δεν θα σε πιστέψει κανένας. Αυτό είναι που μου δίνει τέτοια ικανοποίηση.
Το βιβλίο περιέχει μια ιστορία για την αδερφή του μεγαλύτερου μαφιόζου στο Άμστερνταμ, η οποία είναι ποινική δικηγόρος… και μάλιστα είναι η δική του δικηγόρος. Κανένας δεν μπορεί να τον πιάσει γιατί κανένας δεν μπορεί να τον πλησιάσει. Ύστερα όμως αυτή αποφασίζει να στραφεί εναντίον του. Σε κάποιο θρίλερ θα φαινόταν πολύ βολικό κάτι τέτοιο, όμως αυτά συμβαίνουν στην αληθινή ζωή.
Και στη μυθοπλασία θα μπορούσες να κοπανάς όλη μέρα το κεφάλι σου στον τοίχο για να βρεις το ιδανικό τέλος. Στο ρεπορτάζ, εντέλει, κάποιος θα σ’ το πει ή θα σου δώσει περισσότερα στοιχεία. Το μόνο που χρειάζεται είναι να έχεις τεντωμένες τις κεραίες σου. Μερικές φορές, όταν παίρνω συνέντευξη από κάποιον και λέει κάτι, βάζω έναν αστερίσκο στο περιθώριο που έχει το σημειωματάριό μου, διότι ακούγοντάς το ξέρω ότι αυτή θα είναι η τελευταία φράση του κειμένου μου.

Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στους Los Angeles Times στις 22/6/2022.