Το ανθρώπινο είδος είναι ίσως το μοναδικό που έχει αναπτύξει την ικανότητα να επηρεάζει όχι μονάχα τη δική του μοίρα αλλά και τη μοίρα κάθε άλλου έμβιου είδους πάνω στον πλανήτη. Εκατομμύρια χρόνια πριν από την εμφάνιση του είδους μας, ο πλανήτης Γη γνώρισε πέντε μείζονες μαζικούς αφανισμούς ειδών, κάποιοι από τους οποίους σχεδόν εξολόθρευσαν κάθε μορφή ζωής από την επιφάνειά του. Ο πιο γνωστός από αυτούς τους προηγούμενους αφανισμούς, ο πέμπτος, συνέβη πριν από 66 εκατομμύρια χρόνια και είχε ως συνέπεια, μεταξύ άλλων, την εξαφάνιση των δεινόσαυρων, αλλά και των δύο τρίτων κάθε μορφής εμβίων. Καθώς οι επιστήμονες τεκμηριώνουν την ιστορία αυτών των γεωλογικής τάξεως εξελίξεων, οι άνθρωποι συνειδητοποιούν, με όλο και πιο δραματικό και επείγοντα τρόπο, ότι ένας ακόμα μαζικός αφανισμός, ο έκτος, εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια τους και, αυτή τη φορά, η αιτία είναι οι ίδιοι: το ανθρώπινο είδος, η δράση του οποίου έχει προσλάβει «γεωλογικά» χαρακτηριστικά – γι’ αυτό πολλοί επιστήμονες, αλλά και ακτιβιστές, θεωρούν ότι ο πλανήτης μας έχει εισέλθει σε μια καινούργια γεωλογική εποχή, την Ανθρωπόκαινο. Δημοσιογράφος εξειδικευμένη σε περιβαλλοντικά θέματα, η Αμερικανίδα συγγραφέας στο βραβευμένο αυτό βιβλίο της καταγράφει ένα «μακάβριο», όπως το χαρακτηρίζει η ίδια, οδοιπορικό στον χρόνο και στον χώρο του πλανήτη. Στο πρώτο μέρος του, ασχολείται με τους μεγάλους αφανισμούς που προηγήθηκαν, επιλέγοντας ως πρωταγωνιστές της εμβληματικά είδη που γνωρίζουμε ότι εξαφανίστηκαν κατά τη διάρκειά τους, όπως, για παράδειγμα, τον αμερικανικό μαστόδοντα, τη μεγάλη άλκα, τον αμμωνίτη που αφανίστηκε μαζί με τους δεινόσαυρους κ.ά. Το δεύτερο μέρος αφορά το ζοφερό παρόν και εκτείνεται σε εξίσου εμβληματικούς τόπους, όπου ο έκτος αφανισμός λαμβάνει χώρα: από το δάσος του Αμαζονίου στις ταχύτατα θερμαινόμενες πλαγιές των Άνδεων, μέχρι τον Μεγάλο Κοραλλιογενή Ύφαλο. Η συγγραφέας ανιχνεύει τις ενδείξεις αυτού του έκτου αφανισμού και τις εντάσσει στο ευρύτερο πλαίσιο της ιστορίας της ζωής, επιχειρώντας να εντοπίσει με ειλικρίνεια τις αιτίες του, επισημαίνοντας στον αναγνώστη πως «η ζωή είναι εξαιρετικά ανθεκτική, αλλά όχι σε άπειρο βαθμό»…