Ένα κοριτσάκι που έχει δίδυμο αδελφό πολύ πολύ διαφορετικό από την ίδια αφηγείται την οικογενειακή τους ιστορία. Μιλά για τον αδελφό της και τις διαφορές τους, τι κάνει εκείνη, τι λέει εκείνος και πώς συμπληρώνονται, ποια είναι η καθημερινότητά τους και ποιες οι προτιμήσεις τους. Εκείνη, το κοριτσάκι μιλά ουσιαστικά, με ουσιαστικά, εκείνος ο αδελφός της συμπληρώνει επεξηγηματικά με επίθετα. Η οικογένεια δένεται μέσα από τα οικογενειακά ταξίδια. Τι συμβαίνει όμως όταν κάποια στιγμή ένας λείπει από το ταξίδι; Είναι και πάλι οικογενειακό αν ο μπαμπάς δεν είναι μαζί τους; Κι η οικογένεια; Είναι ή δεν είναι οικογένεια όταν οι γονείς χωρίζουν και τα σπίτια γίνονται δύο;
Ο Μάζαρης προσεγγίζει με έμπνευση τη στατικότητα των ψηλών βράχων αλλά και την απόλυτα ποιητική διάσταση που τους δίνει το τοπωνύμιο Μετέωρα: Τα αγέρωχα Μετέωρα και οι μετέωροι άνθρωποι, οι άνθρωποι βράχοι και οι βράχοι που είναι πάντα σταθεροί και όρθιοι. Ανακατεύει τα υλικά του με τάξη, οργάνωση και όραμα, χωρίς να παραλείπει το κείμενό του να είναι πάντοτε διαυγές. Η συνάντηση του Μάριου Μάζαρη και με τον Βασίλη Κουτσογιάννη είναι καθοριστική για το αποτέλεσμα. Ο τρόπος που οι λέξεις γίνονται εικόνες, που η οικογένεια συντίθεται, αποσυντίθεται και ξαναφτιάχεται σαν τα κομμάτια ενός παζλ, αποδεικνύει και σε αυτή τη δουλειά του ότι ο Βασίλης Κουτσογιάννης έχει ανεξάντλητες αφηγηματικές δυνατότητες. Σε αυτό το φροντισμένο γλωσσικά και εικαστικά περιβάλλον, οι μικροί αναγνώστες θα νιώσουν δυνατοί σαν βράχοι και ανάλαφροι σαν τα μέλη αυτής της οικογένειας που τα ενώνει η αγάπη.