Δεν υπάρχουν προϊόντα στο καλάθι αγορών σας.
Δεν έχετε αγαπημένα προϊόντα
Πρέπει να συνδεθείτε για να εισάγετε αγαπημένα προϊόντα
Αθήνα, αρχές της δεκαετίας του 1970. Τελειώνοντας το σχολείο, τέσσερις φίλες καλούνται να αποφασίσουν για τη ζωή τους σε μια εποχή που στην Ελλάδα η Χούντα ελέγχει κάθε δομή εξουσίας, αλλά και την καθημερινότητα των πολιτών, ενώ από τη Δύση φτάνουν μηνύματα μιας δεκαετίας ανατρεπτικής, όπου οι νέοι διεκδικούν «φαντασία στην εξουσία». Τέσσερις φίλες ολότελα διαφορετικές μεταξύ τους: η καλή μαθήτρια, που όμως κατά βάθος θα ήθελε να είναι κάτι άλλο, η κακή μαθήτρια, που θα μπορούσε να είναι και καλύτερη. Αλλά και η πιο σοβαρή, που θα μπορούσε τελικά να κάνει τη μεγαλύτερη γκάφα, και η φοβισμένη, που θα αποτολμήσει το μεγάλο βήμα. Όλες έχουν μπροστά τους τον μεγάλο στόχο, την επιτυχία στις εξετάσεις του φθινοπώρου. Το μυαλό τους όμως βρίσκεται αλλού, στα βάσανα του έρωτα και στο πώς θα προστατεύσουν τις ζωές τους από το οικογενειακό και κοινωνικό τους περιβάλλον, αλλά και από το καθεστώς.
Και όλα αυτά τα γεγονότα, τα μικρά και τα μεγάλα, καθόρισαν εκείνη την περίφημη γενιά του Πολυτεχνείου –πριν από το Πολυτεχνείο– και ίσως καθορίζουν ακόμη, υποδόρια και σιωπηλά, και τις νεότερες.
Τη θυμάμαι σαν να ήταν χτες εκείνη την 21η Απριλίου του 1967. Ήταν ωραία μέρα, ηλιόλουστη, ήμασταν όλο χαρά ετοιμάζοντας για την επομένη σαρπράιζ πάρτι. Έπεφτε Παρασκευή και το Σάββατο ήταν η τελευταία μέρα του σχολείου πριν τις διακοπές του Πάσχα – είχαμε τότε σχολείο και τα Σάββατα. Θα γινόταν γιορτή στο σχολείο, γιορτή και στο σπίτι, να κάνουμε έκπληξη στη μαμά για τα γενέθλιά της. Οι δυο αδερφές της έμεναν μαζί μας τότε και μας έδωσαν την ιδέα, ελπίζοντας να μαζευτεί κόσμος να κάνουν γνωριμίες – αυτό τις ένοιαζε κατά βάθος. Εμείς όμως είχαμε ενθουσιαστεί, ετοιμάζαμε φορέματα από γκοφρέ χαρτί σε σχήμα λουλουδιού που θα τα φορούσαμε στο σχολείο, στο ταμπλό βιβάν της πασχαλινής γιορτής, κολλημένα σε κάτι χρωματιστές μάγιες που φορούσαμε από κάτω, εγώ πορτοκαλί και η Μαρία γαλάζιο […]. Τέτοιες αγωνίες είχα η δύστυχη την εβδομάδα πριν γίνει το πραξικόπημα. Εγώ σχεδίαζα χάρτινα λουλούδια και οι συνταγματαρχαίοι σχεδίαζαν μαζικές συλλήψεις.
Απόσπασμα από το βιβλίο
Παρακαλώ συνδεθείτε για να στείλετε τα σχόλιά σας.
Mια κατάθεση ψυχής για την ανάγκη της γυναίκας να βρει τη θέση της στην κοινωνία, την οικογένεια. O αγώνας της έφηβης να κερδίσει τη θέση που της αξίζει, τη θέση που ονειρεύεται μακριά από τις νόρμες, τα στερεότυπα και τις προειλημμένες οικογενειακές αποφάσεις.
Συνέντευξη
Η εφηβεία είναι τόσο σημαντική στιγμή στη ζωή των ανθρώπων, πρέπει να πάρουν τόσες αποφάσεις και είναι τόσο ανώριμοι και ανυπεράσπιστοι απέναντι σε όλους, ακόμα και σε αυτό που συμβαίνει στο μυαλό και στο σώμα τους, αυτή την έκρηξη των συνάψεων που τους τρελαίνει, που μοιάζει από μόνη της περιοχή μυστηρίου.
Συνέντευξη
«Πάρα πολύ μεγάλη επιθυμία υπήρχε για χειραφέτηση, ήταν ένα παγκόσμιο κλίμα που φώναζε "τόπο στα νιάτα!". Γίνονταν διαδηλώσεις στις ΗΠΑ εναντίον του πολέμου στο Βιετνάμ, αλλά κι εναντίον κάθε είδους συντηρητισμού, στα πανεπιστήμια, στα σχολεία, στις οικογένειες. Για να μπορούν τα αγόρια να επισκέπτονται τους κοιτώνες των κοριτσιών στο Μπέρκλεϊ, σείστηκε ο κόσμος από το κίνημα των νέων. Θέλαμε ελευθερία στο σεξ, και σε ό,τι άλλο μπορούσε κανείς να βιώσει, στην τέχνη, στο ντύσιμο, στους καθημερινούς τρόπους. Το παράκανε η γενιά μας σε μερικά πράγματα, κι ανέκρουσε πρύμναν κάποια στιγμή, σωστά κατά τη γνώμη μου. Πρέπει να υπάρχει μέτρο σε όλα».
Συνέντευξη
Η Δαμιανίδη είναι όπως πάντα ευαίσθητη παρατηρήτρια της καθημερινότητας. Ξέρει να βλέπει τις φωτεινές και τις βασανιστικές στιγμές μιας δύσκολης ενηλικίωσης με μια διεισδυτική ελαφράδα. Είναι άκρως αναλυτική μέσα από ζωντανούς και ενίοτε μακροσκελείς διαλόγους στην προσπάθειά της να ολοκληρώσει την εικόνα της ελληνικής οικογένειας.
Δείτε ΕΔΩ όλο το κείμενο
Ένα καλογραμμένο, κεφάτο και πολύ ζωντανό μυθιστόρημα για μια όψη της γενιάς του Πολυτεχνείου που τείνουμε να παραμερίσουμε, αν δεν την έχουμε κιόλας ξεχάσει ή και διαγράψει.
Δείτε ΕΔΩ όλο το κείμενο